Minął rok 2019, a wraz z nim wiele jubileuszy. Choć wszyscy dobrze wiedzieli o Roku Moniuszkowskim, to nie każdy był świadomy, że obchodziliśmy 110. rocznicę urodzin Grażyny Bacewicz. O tym, dlaczego warto słuchać jej dzieł nie tylko w rocznice, z twórcami albumu „Chamber Music” – Jagą Klimaszewską i Mateuszem Rettnerem rozmawia Wojciech Pietrow.
Uczyliście się i studiowaliście w różnych krajach. Uczestniczycie w wielu warsztatach i lekcjach mistrzowskich. Czy jest moment w życiu muzyka, kiedy należy przestać uczyć się od kogoś i zacząć rozwijać się samemu, na własnych błędach?

„Archipelag” to nie tylko tytuł najnowszej płyty Macieja Zielińskiego. Tak można nazwać całą jego twórczość. „Kto wie?”, „Alaska is a Drag”, „Initials S.G.”, „Since August”, „Stan wyjątkowy” – to jedynie niektóre tytuły w swoistym archipelagu twórczości kompozytora. O kinie amerykańskim, europejskim i nieznanych (jeszcze) muzycznych terytoriach z kompozytorem rozmawiała Magdalena Burek
Magdalena Burek: Dokończ zdanie: Kiedy słyszę piosenkę „Kto wie”, to…
Maciej Zieliński: Sprawia mi to dużą przyjemność, zwłaszcza kiedy widzę, że słuchaczom również.

Agnieszka Łapka, to artystka sztuk plastycznych – malarstwo, grafika – i jednocześnie wokalistka bluesowa. Interesowało mnie, jak – i czym – się te dwie tak różne dziedziny artystyczne „je”, czy raczej je „przyrządza”. Myślałem, że odpowiedź będzie prosta. A może nawet w ogóle jej nie będzie, bo takie wnikanie, takie dociekanie może być – tak sądziłem – wymysłem kogoś, kto nigdy ani o jedną, ani o drugą dziedzinę sztuki nawet się twórczo nie otarł. Ludzie sztuki, myślałem, pewnie się nad tym nie zastanawiają – po prostu tworzą. Okazało się jednak, że nic aż tak proste nie jest i że może nawet wykluje się – z tych dwóch dziedzin – coś jeszcze innego.

Wojciech Pietrow: Kiedyś na lekcji fortepianu musiałem wybrać etiudę Bacha, którą zagram na egzaminie. Nauczycielka zagrała mi pierwszą… drugą… piętnastą – wszystko wydawało mi się podobne i mało interesujące. W końcu zdenerwowana zapytała, dlaczego nic nie wybieram. Odpowiedziałem krótko: „Nie lubię Bacha”. Wtedy pierwszy raz usłyszałem, jak krzyczy. Do dzisiaj pamiętam to pytanie: „Jak można nie lubić Bacha?!”.
Wtedy porządnie zganiłem siebie za to, co powiedziałem, choć teraz, jak na to patrzę… No właśnie – można nie lubić Bacha?