Spotkanie z obrazem: „Moja rzeka dzieciństwa” Justyny Strąk

Na wystawie „Żegnaj rzeko” w Galerii Apteka Sztuki w Warszawie prezentuję wybór prac z cyklu „Moja rzeka”, nad którymi pracowałam przez ostatnie 3 lata. Pierwsze obrazy z tego cyklu namalowałam po powrocie ze spływu kajakowego Czarną Hańczą w drugiej połowie 2019 roku. Zachwycona intensywnością światła i zieleni namalowałam serię zielonych obrazów.

W pandemicznym 2020 roku zielone rzeki koiły moje nerwy, przynosiły wewnętrzną równowagę. Później rozszerzałam kolorystykę o pomarańcze i błękity. Następnie na moich płótnach pojawił się fiolet, który był moim ulubionym kolorem już w dzieciństwie. Stąd też „Moja rzeka dzieciństwa” – obraz, o którym chciałabym opowiedzieć.

Obraz olejny na płótnie w formacie 100x100 cm – czyli metr kwadratowy mojej sentymentalnej podróży do czasów beztroski. Dzieciństwo było dla mnie czasem czystej radości, spędzonym na zabawie i poznawaniu świata.

W 2021 roku zmęczona pandemią oraz wynikającą z niej złą sytuacją osobistą i globalną, chętnie powracałam myślami do czasów, kiedy byłam dzieckiem.

Od dziecka muzyka jest niezwykle ważną częścią mojego życia, ma również wpływ na moją twórczość. Tytuł „Moja rzeka dzieciństwa” nawiązuje do utworu zespołu Breakout z 1972 roku. Malując zazwyczaj słucham muzyki, przy pracy nad rzecznymi obrazami zwróciłam uwagę w jak wielu tekstach piosenek pojawia się rzeka. Rzeki są niewyczerpaną inspiracją dla wielu artystów. Dla mnie jest to wspaniała metafora naszego życia – wszystko się zmienia i jest w ciągłym ruchu. W tafli rzeki można przejrzeć się jak w lustrze, a stan wody świetnie obrazuje nasze emocje.

W moim malarstwie najważniejszą rolę pełni kolor, obraz ten skomponowałam z ciepłych, soczystych fioletów, które płynnie przechodzą w słodki pomarańcz. Kompozycja opiera się na kontraście jasnych i ciemnych odcieni fioletu, które dopełniają refleksy pomarańczowego światła. Kolorystyką tą chciałam oddać atmosferę słonecznego, letniego popołudnia, smak jagód i moreli, zapach bzu, jaśminu i konwalii. Dla mnie jest to bardzo sensualny obraz. To rzeka kolorów, dźwięków, smaków i zapachów dzieciństwa. Purpurowa rzeka wspomnień. Bez wątpienia to najbardziej nostalgiczny i romantyczny obraz z całej wystawy.

Ten abstrakcyjny pejzaż jest zachwytem nad pięknem przyrody oraz tęsknotą za drobnymi przyjemnościami, o których często zapominamy na co dzień. Myślę, że czas pandemii dał wielu osobom przestrzeń na refleksję nad rutyną swojej codzienności oraz możliwość zweryfikowania swoich celów i pragnień. Pokazał jak ważne jest docenianie zwykłych momentów i karmienie wszystkich swoich zmysłów, aby zachować dobrostan ciała i umysłu. Chciałabym, aby osoby oglądające ten obraz poczuły radość z bycia tu i teraz. Przyjemność delektowania się obecną chwilą, która szybko przemija, bo „czas jak rzeka”… ale to już inna piosenka. Choć ta sama tęsknota do czasu dzieciństwa, kiedy wszystko było proste i przyjemne. Tęsknota za czymś co już minęło i nie wróci.

Justyna Strąk

***

JUSTYNA STRĄK – urodziła się w 1987 roku w Dąbrowie Górniczej. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz Wydziału Ubioru i Tkaniny Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Zajmuje się malarstwem, a także tworzeniem instalacji, aranżacją przestrzeni oraz projektowaniem scenografii. Od 11 lat mieszka i pracuje w Warszawie. Uczestniczyła w wielu w plenerach malarskich oraz wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą.