Z wystawy na wystawę w trzy godziny

Idąc w jesienny dzień Krakowskim Przedmieściem czy ulicą Świętokrzyską, warto odwiedzić kilka niebagatelnych wystaw. Wszystkie znajdują się na mapie Warszawy stosunkowo blisko siebie. Tym razem obejrzałam wystawę z okazji 75 lat Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki w ASP w Warszawie oraz wystawy w Galerii Domu Artysty Plastyka.

Siedemdziesięciopięciolecie Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie jest obchodzone wyjątkowo hucznie. Przede wszystkim robi wrażenie obszerna wystawa „Sztuka na zawsze…?” w Pałacu Czapskich, która obejmuje aż kilka sal i szereg tablic z informacjami przybliżającymi tak pracę konserwatora, jak i dokonania na tym polu pedagogów i studentów ASP. Co więcej, znaleziono przestrzeń na zwiedzanie interaktywne, podczas którego można się przyjrzeć pracy specjalistów w czasie rzeczywistym. Słusznie podjęto też decyzję, aby na początek ekspozycji wystawić prace malarskie i graficzne nestorów wydziału (w ramach „Przestrzeni kolorów” ujęto twórczość: Zuzanny Tomaś-Krynickiej, Piotra Bogusławskiego, Artura Krajewskiego, Danuty Makowskiej, Keiji Matsumoto, Mariana Niwińskiego, Grzegorza Stachańczyka, Macieja Wojciechowskiego, Kacpra Ziółkowskiego czy Łukasza Zedlewskiego). Kilka prac szczególnie mnie urzekło jak na przykład – notabene bardzo teraz aktualna – „Jesień” Zedlewskiego. Z wystawy wyszłam też bogatsza o nową wiedzę na temat używanych w pracach konserwatorsko-restauratorskich barwników i technik, struktury Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki oraz projektów podejmowanych przez ASP, jak np. pomoc przy uchronieniu przed trwałym zniszczeniem rzeźb ze Starych Powązek, odrestaurowanie obrazów Stanisława Młodożeńca czy prace konserwatorskie na XVII-wiecznych polichromiach ściennych w kompleksie klasztornym oo. Bernardynów w parafii pw. św. Antoniego w Ostrołęce.

Zaledwie ulicę dalej znajduje się natomiast Galeria Domu Artysty Plastyka przy ulicy Mazowieckiej 11a, która na początku października oszołomiła nas trzema wernisażami odbywającymi się tego samego dnia, co i ten na ASP – 7 października. Na parterze znalazła się imponująca wystawa niedawno zmarłego malarza, Janusza Lewandowskiego, przez niektórych uznawanego za polskiego Rembrandta. W swojej twórczości artysta uchwycił nostalgię, ulotne piękno, prostotę i zarazem magię rodzinnego Mazowsza. Stonowana kolorystyka sprzyja wrażeniu uczestnictwa w dziwnym, ludowym sacrum. Te obrazy do nas mówią, a nawet rzucają na nas klątwę…

Z kolei wystawa „Faktura – Kolor – Natura” (Debiuty w Sekcji Tkaniny 2022) prezentuje twórczość dwóch niezwykłych i kontrastowych dla siebie w swych poszukiwaniach artystek: Katarzyny Lis-Lachowicz i Katarzyny Szymańskiej. Oto twórczy dialog w ramach ekspozycji prac utkanych z najróżniejszych materiałów i przypominających a to utrwalone ręką tkaczki łąki (Lis-Lachowicz), a to fantastyczne instalacje i kostiumy (Szymańska) nasuwające skojarzenia z twórczością Magdaleny Abakanowicz. Wystawa niewątpliwie rozpala wyobraźnię, jeśli chodzi o nasze postrzeganie tego, co można uczynić w dziedzinie tkactwa. Ogromna wrażliwość na przyrodę, nietuzinkowe skojarzenia i iście poetycka metaforyka Lis-Lachowicz koi i wyprawia w podróż na pogranicze wyobraźni i wspomnień, zaś fantazja, odwaga i pomysłowość Szymańskiej dają solidny zastrzyk energii. Po takich wrażeniach na drugie piętro z wystawą „Monologi” Marii Niedźwiedź-Suchońskiej niemal wbiegamy