Płyty na Nowy Rok

Muzyka Mozarta z pewnością przypomni nam o długich, ciepłych letnich wieczorach. Nakładem ECM ukazał się właśnie boks zawierający wszystkie sonaty fortepianowe Mozarta w wykonaniu Roberta Levina.

Osiemnaście sonat Mozarta oraz kilka fragmentów zrekonstruowanych przez Levina to muzyczna podróż przez życie geniusza. Utwory na tym albumie są nagrane w Salzburgu na fortepianie z 1782 roku, który należał do Mozarta. Jego brzmienie jest ciepłe i posiada nieco mahoniową barwę. Tym, co jest jednak wyjątkowe w tym nagraniu, jest bogactwo interpretacyjne Levina. Nie posiada on gotowego sposobu, jak oczarować sonatami Mozarta. Siedem płyt na tym albumie to ciągłe poszukiwania właściwego tempa, brzmienia, kolorystyki i dynamiki. Levin nie osiada na laurach i z każdą sonatą kontynuuje swoją podróż przez tę genialną muzykę. Nie jest to po prostu próba odtworzenia historycznego brzmienia tych sonat, ale wykonanie, które porywa świeżością i bogactwem ekspresyjnym.

Wolfgang Amadeus Mozart, The Piano Sonatas; Robert Levin; ECM New Series 2022

Les fêtes d'Hébé to dziś dość mało znany utwór Jean-Philippe’a Rameau. Pochodząca z 1739 roku kompozycja łączy w sobie balet i operę. Choć jest to drugie sceniczne dzieło Rameau, należy do jego największych osiągnięć i bezsprzecznie wywarło ogromny wpływ na historię muzyki francuskiej. Rameau długo czekał z napisaniem dzieł scenicznych. Tworząc Les fêtes d'Hébé, miał ponad pięćdziesiąt pięć lat. To się czuje, słuchając tej muzyki. Nie ma tutaj nic przypadkowego. Dzieło ma klarowną strukturę i świetnie dopracowaną dramaturgię muzyczną. Les fêtes d'Hébé zawiera muzykę orkiestrową, o której można śmiało powiedzieć, że jest jedną z najwspanialszych, jakie powstały w dobie francuskiego baroku. Nagranie dokonane przez Orfeo Orchestra pod batutą György Vashegyi z pewnością oddaje splendor i dramatyzm muzyki Rameau. Vashegyi przywołuje tradycję dawnych, sięgających lat sześćdziesiątych nagrań muzyki barokowej. Operuje on wyrazistym, dość masywnym jak na barok dźwiękiem, sprawiając, że muzyka Rameau brzmi dramatycznie nawet na standardy współczesnego słuchacza wychowanego na muzyce XIX wieku. Imponująco spisali się soliści: Chantal Santon Jeffery, Olivia Doray, Judith van Wanroij, Reinoud Van Mechelen, Mathias Vidal, David Witczak.

Les Fêtes d’Hébé, Jean-Philippe Rameau; Orfeo Orchestra, György Vashegyi; Glossa 2022

Château de Versailles kilka lat temu zapoczątkowało serię nagrań dzieł związanych z Wersalem. Francuskie archiwa i biblioteki pełne są utworów napisanych dla Wersalu. Śmiało można powiedzieć, że w XVIII wieku pałac ten był jedną z największych i najbogatszych instytucji kulturalnych świata, stąd wielu kompozytorów pisało utwory specjalnie dla Wersalu. Dziś Wersal znów prezentuje publiczności koncerty i opery oraz nagrania, które popularyzują francuskie dziedzictwo muzyczne. Najnowszą perełką z kolekcji Château de Versailles jest Scylla et Glaucus, pochodząca z 1746 roku opera Jean-Marie Leclaira. Opera w swoim czasie miała jedynie osiemnaście przedstawień i została na nowo odkryta dopiero w drugiej połowie XX wieku. Obecne nagranie pod kierownictwem Stefana Plewniaka ukazuje, że opera ta może się równać z dziełami Lully’ego. Plewniak prowadzi zespół Il Giardino d’Amore bardzo stylowo, precyzyjnie. Jego interpretacja łączy francuską widowiskową wirtuozerię z liryzmem. Wokalnie duże wrażenie robi Mathias Vidal, którego głos jest naturalnie dramatyczny, lekki, a zarazem ekspresyjny. Jest to wysokiej jakości nagranie, które prezentuje splendor francuskiego baroku.

Scylla & Glaucus, Jean-Marie Leclair; Il Giardino d'Amore, Stefan Plewniak; Château de Versailles 2022

Tomáš Král to nazwisko znane w niszowym kręgu miłośników baroku. Od czasów swojego debiutu w 2005 roku Král wydał liczne nagrania oraz koncertował po całej Europie. Wielokrotnie mogliśmy usłyszeć tego artystę we Wrocławiu, gdzie wykonywał on i nagrywał polską muzykę dawną. Ostatnio ukazał się solowy album artysty zatytułowany Kings in the North. Nagranie dokonane z Wrocławską Orkiestrą Barokową pod batutą Jarosława Thiela zawiera utwory najbardziej znanych twórców baroku takich jak Handel, Bach czy też Telemann, ale także kompozycje Thomasa Arne, Johana Helmicha Romana, Georga Caspara Schürmanna, Reinharda Keisera, Johanna Davida Heinichena oraz Attilia Ariostiego. Na nagraniu Král wykonuje partie północnych władców. Jego barytonowy głos chwilami jest ciepły i liryczny, a w innych momentach władczy i heroiczny. Král posiada imponującą technikę wokalną oraz bogatą paletę ekspresyjną. Jego wykonania są pełne energii, a zarazem są świetnie przemyślanym spójnymi interpretacjami. To nagranie udowadnia, że Král powinien przestać być niszowym śpiewakiem barokowym i dołączyć do europejskiej pierwszej ligi wokalnej.
 

Kings in the North; Tomáš Král, Wrocław Baroque Orchestra, Jarosław Thiel; Aparte 2022

Benjamin Britten znany jest przede wszystkim ze swoich oper, które obecnie uznawane są niemal za synonim brytyjskiej muzyki. Dzięki najnowszemu nagraniu Ivora Boltona z Basel Symphony Orchestra mamy okazję zapoznać się z mniej znaną częścią twórczości Brittena. Na nagraniu możemy usłyszeć: Our Hunting Fathers – pieśni na tenor i orkiestrę (jako solista występuje Mark Padmore), Quatre Chansons Francaises – pieśni na sopran i orkiestrę z Christiną Landshamer jako solistką oraz Gloriana – suita orkiestrowa, tutaj jako solista w jednym utworze pojawia się Alasdair Kent. Wszystkie te utwory reprezentują inne style w twórczości Brittena. Odbiegają one stylistycznie od najbardziej znanych dzieł takich jak Peter Grimes. Album prezentuje kompozycje, w których Britten poszukuje własnej tożsamości jako kompozytor, ale jednocześnie już wyraźnie słychać, że mamy do czynienia z geniuszem. Francuskie pieśni są lekkie, nieco impresjonistyczne w stylistyce. Glorian odznacza się gęstą, wyrafinowaną orkiestracją, natomiast Our Hunting Fathers to w pewnym sensie kontynuacja angielskiej tradycji romantycznej. Ivor Bolton jest genialnym dyrygentem. Nie szuka on wspólnego mianownika dla tych utworów. Przeciwnie, każdy z nich pod jego batutą posiada własną sonorystykę, tempa i styl. Interpretacje Boltona są klarowne, ale też chwilami poruszające.

Benjamin Britten, Our Hunting Fathers et al. Basel Symphony Orchestra, Ivor Bolton; Prospero 2022