Glissanda na skali Celsjusza, czyli Gdańska Jesień Pianistyczna
W coraz chłodniejsze dni, a właściwie w zimne już wieczory, gdy ul. Długa odpoczywa od wakacyjnego nawału turystów, którzy jeszcze niedawno obstrzeliwali fleszami ze wszystkich możliwych stron pochylonego na fontannie Neptuna, nad Motławą zamiast ulicznych grajków częściej można usłyszeć dźwięki fortepianu. Znak to niechybny, że rozpoczęła się Gdańska Jesień Pianistyczna.
Piątego listopada 16. edycję tego festiwalu zainaugurował koncert Julii Kociuban, która wraz z Orkiestrą Symfoniczną Polskiej Filharmonii Bałtyckiej pod batutą George'a Tchitchinadze wykonała XXIII koncert fortepianowy A-dur Wolfganga Amadeusza Mozarta. To trzyczęściowe dzieło pianistka zagrała ze znakomitym wyczuciem melodyki, grając delikatnie, bez mocnego akcentowania fraz. Cały czas sprawnie i z lekkością podążała za orkiestrą, za co publiczność nagrodziła jej występ długimi brawami.
Kociuban jest pianistką dość doświadczoną, która nagrała już swoje pierwsze płyty. Druga z nich – album wydany w 2020 r. przez polską wytwórnię DUX z koncertami fortepianowymi Grażyny Bacewicz i Aleksandra Tansmana – była nawet nominowana do Fryderyków. Jak się okazało podczas koncertu na Ołowiance, artystka dobrze radzi sobie nie tylko z muzyką pierwszej połowy XX w., lecz także z twórczością klasyka wiedeńskiego.
Koncert fortepianowy Mozarta nie był jedyną atrakcją jesiennego wieczoru. Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej na czele z Tchitchinadze zaprezentowała jeszcze III symfonię Es-dur op. 97 Roberta Schumanna. Dzieło to, określane często przymiotnikiem „reńskie”, bo kompozytor inspirował się podczas jego tworzenia wrażeniami z podróży nad Ren właśnie, zabrzmiało bardziej podniośle i energicznie od koncertu Mozarta, głównie ze względu na wyszukane brzmienia instrumentów dętych i patetyczny styl samej kompozycji. Zwłaszcza jej czwartej części, odnoszącej się do podniosłej uroczystości w katedrze kolońskiej, której Schumann wraz z żoną byli świadkami podczas swojej podróży.
Program artystyczny Gdańskiej Jesieni Pianistycznej jest zróżnicowany i nie opiera się wyłącznie – jak w przypadku inauguracyjnego wieczoru – na dziełach sprawdzonych klasyków, bo za takich należy niewątpliwie uznać Mozarta i Schumanna. Na Ołowiance publiczność będzie mogła w tym roku usłyszeć też np. utwory Philipa Glassa. Muzykę sławnego minimalisty zagra 16 listopada Maciej Gański. Ponadto w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej własne kompozycje zaprezentuje laureat II nagrody XVI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina Ingolf Wunder. Nie zabraknie też artystów nagrodzonych podczas tegorocznej edycji najważniejszego polskiego konkursu pianistycznego. Publiczność będzie mogła usłyszeć, jak gra zdobywca III nagrody Martín García García, a także Leonora Armellini – uhonorowana niedawno V nagrodą.
Z obfitego programu Gdańskiej Jesieni Pianistycznej warto jeszcze wymienić zapowiadany na 22 listopada koncert Leszka Możdżera, który zagra z polskim zespołem muzyki dawnej – Orkiestrą Musicae Antiquae Collegium Varsoviense pod batutą Marcina Sompolińskiego, a także Patrycją Betlej – artystką o wielu twarzach i talentach. Zapowiada się intrygująco.
Gdańska Jesień Pianistyczna, która w tym roku trwa od 5 do 26 listopada, to wspaniały i bogaty programowo festiwal, na którym można usłyszeć światowej sławy artystki i artystów wykonujących zarówno kompozycje wielkich klasyków, jak i utwory młodsze, nieznane jeszcze szerszej publiczności. Mam nadzieję, że wszystkie planowane koncerty będą mogły odbyć się w tradycyjnej formie pomimo pogarszającej się sytuacji pandemicznej i niskiego wskaźnika wyszczepienia. Spotkanie z muzyką na żywo to przeżycie, które pośrednictwo ekranu i internetowego łącza zawsze pozbawia jakiejś trudnej do precyzyjnego określenia wartości. Szczepmy się więc i chodźmy na koncerty!
