Klasyczno-jazzowe pogaduszki [Sinfonia Iuventus w Filharmonii Łódzkiej]
![Klasyczno-jazzowe pogaduszki [Sinfonia Iuventus w Filharmonii Łódzkiej]](/sites/default/files/styles/article_image/public/2022-05/img_0561.jpg?itok=cbc8HPrn)
Powstała z inicjatywy Jerzego Semkowa Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus zawitała do Filharmonii Łódzkiej w doborowym towarzystwie znakomitego saksofonisty jazzowego i dyrektora orkiestry Piotra Barona, a także Łukasza Żyty, z którym bardzo chętnie grają najważniejsi krajowi i zagraniczni jazzmani. Tego wieczoru koncert „Tribute to Stan Getz” oraz orkiestrę poprowadził dyrygent Marek Wroniszewski.
Tak, jak wspomniał w zapowiedzi Marek Wroniszewski, „Tribute to Stan Getz” – projekt z pogranicza dwóch mocarstw – to inicjatywa, która narodziła się w głowie gorącego zwolennika i propagatora twórczości Getza – Piotra Barona. Ma on na celu przybliżenie sylwetki znakomitego amerykańskiego jazzmana Stana Getza. W 2021 r. minęła 30. rocznica śmierci tego wielkiego muzyka.
W pierwszej części koncertu, który odbył się 6 maja, artyści wykonali siedmioczęściowy utwór „Focus” – napisany i zadedykowany specjalnie dla Stana Getza przez cieszącego się popularnością w latach 50. XX wieku kompozytora i aranżera, którym był Eddie Sauter. Orkiestracja Sautera nie zawierała melodii dla saksofonu tenorowego Getza. Zostawiał on miejsca w aranżacjach, w których Getz improwizował. Marek Wroniszewski wspomniał również o wyjątkowej historii nagrania płyty w 1961 r. Dzień przed wejściem do studia Stanowi zmarł ojciec, w związku z tym muzyk nie pojawił się na nagraniach. Jednak ze względu na to, że studio było wynajęte, orkiestra zdecydowała się nagrać swoją część. Po kilku dniach Stan Getz, po jednorazowym wysłuchaniu zarejestrowanej części utworu, nagrał za pierwszym razem całą swoją partię – od początku do końca.
„Focus” to próba połączenia muzyki jazzowej oraz klasycznej. Kompozycja ma charakter suity, jednak składa się z siedmiu zróżnicowanych części, które w żaden sposób nie są ze sobą powiązane. Pierwsza część zatytułowana „I’m Late, I’m Late” pokazała, jak dobrze działającym mechanizmem musi być orkiestra, która w punkt powtarza swoje sekwencje, by saksofonista nie musiał się nigdzie spieszyć. Część drugą, zatytułowaną „Her”, rozpoczęły ciche, długie rozwibrowane smyczki wraz z towarzyszeniem zestawu perkusyjnego, a w kolejnych taktach mogliśmy przyjrzeć się lirycznym dialogom: saksofonu z pierwszymi skrzypcami oraz saksofonu z pierwszą wiolonczelą. „Pan” to przestrzeń muzyczna zbudowana na kontrastach, w której nie zabrakło ostrych smyczków i werbla, uspokajanych przez dźwięki saksofonu. Kolejna część – jak sam tytuł wskazuje, „I Remember When”, to podróż sentymentalna, w której szczególnie słyszalna była świetlista partia harfy. „Night Ride” okazała się jedną z bardziej porywających części tego dzieła – publiczność uruchomiła swoje nogi. Cykl zamknęły dwa odmienne od siebie utwory – „Once Upon A Time”, w którym roiło się od dźwięków żartobliwego pizzicato i przekomarzającego się saksofonu, oraz „A Summer Afternoon”, którego lekkie i romantyczne brzmienie orkiestry i saksofonu przeniosły publiczność w bardzo przyjemną przestrzeń błogiego spokoju.
Po krótkiej przerwie zabrzmiał utwór współczesny, napisany w 2021 r. przez polskiego kompozytora i aranżera – Krzysztofa Herdzina, który w porozumieniu z gwiazdą tego wieczoru – Piotrem Baronem – wybrał utwory napisane przez Stana Getza, by nadać im zupełnie inne brzmienie. Tak powstała suita na saksofon tenorowy, kwintet smyczkowy, harfę i jazzowy zestaw perkusyjny – „Tribute to Stan Getz”. W drugiej części koncertu triumfował perkusista Łukasza Żyta, który za swoje mistrzowskie solówki, trzymające publiczność w napięciu, otrzymał ogromne, zasłużone brawa. Ku radości słuchaczy, oprócz charakterystycznych dla aranżacji Krzysztofa Herdzina – pięknych harmonii w partiach smyczków oraz bajkowej, lirycznej harfy można było usłyszeć cytaty np. z Koncertu skrzypcowego Bacha, ale także melodie z kultowych produkcji, takich jak „Flintstonowie”. Gromkie brawa sprawiły, że soliści wraz z dyrygentem z przyjemnością wracali na scenę i wykonali dla publiczności dwa bisy, w tym słynny utwór z filmu „Misja” - „Obój Gabriela” Ennia Morriconego.
Są takie koncerty, na których nie odczuwa się powagi instytucji filharmonii, której nieugięcie przypina się łatkę „poważnej”. Tego wieczoru na scenie panowała niezwykle przyjazna atmosfera. Jazz z klasyką porozumiewały się bez słów, za to za pomocą przelotnych uśmiechów. Dobrze jest widzieć wykonawców, dla których muzykowanie nie jest jedynie mechanicznym odegraniem swojej pracy, ale czynnością, która również sprawia im radość. Czasem widać, na które fragmenty czekały poszczególne partie instrumentów oraz jakie elementy partytury budzą największe emocje. A to się udziela publiczności!
