Muzyka na czerwiec
„Reflections” to album, o którym ostatnio sporo się mówi. Młody hiszpański wiolonczelista Pablo Ferrandez wydał właśnie niezwykle interesujące nagranie, na którym rosyjska muzyka przeplata się z hiszpańską.
Usłyszymy tutaj sonatę wiolonczelową g-moll op. 19 Rachmaninowa, kilka miniatur tego kompozytora, w tym słynną Vocalise op. 34/14 oraz miniatury Granadosa i Falli. Wisienką na torcie jest aranżacja tradycyjnej hiszpańskiej pieśni „El cant dels ocells”. Na fortepianie gra Denis Kozhukhin. Pablo Ferrandez gra z niezwykłą swobodą, a zarazem perfekcją techniczną . Sonata Rachmaninowa nie jest łatwym utworem. Na tym nagraniu jednak wydaje się ona mieć swoistą lekkość. Pablo Ferrandez stworzył muzyczną narrację, która jest spójna, ale przede wszystkim bogata i wciągająca. Jego gra to połączenie pasji z melancholią.
https://open.spotify.com/album/2y9DN1TNj4qMf1H5epuupR?si=pSF813zxSymVaOTdJBgLLg
„Flauto e Voce” to najnowszy album Jana Niggesa. Niemiecki flecista dał się poznać, koncertując po całej Europie jako wybitny specjalista od baroku. Na najnowszej płycie artyście towarzyszą sopranistka Sibylla Elsing oraz zespół Baroque Avenue. Centralnym utworem jest uwertura-suita a-moll TWV 55:A2. Usłyszymy tutaj także koncert F-dur na flet, smyczki i basso-continuo Johanna Friedricha Fascha oraz koncert pastoralny F-dur Johanna Christopha Pezy. Koncerty przedzielają arie na głos i flet Telemanna oraz Haendla. Jest to urocze nagranie. Wprawdzie Elsing wydaje się śpiewać dość mechanicznie, to jednak Nigges wraz z zespołem grają z niezwykłą elegancją. W ich wykonaniu muzyka jest delikatna i wytworna. To idealny album na ukojenie po trudnym dniu.
https://open.spotify.com/album/1yZoolgFoGxXOxr3ohRsKM?si=pBF2-1mVTtKavB0dXJkzsA
Albrecht Mayer na co dzień pracuje jako oboista dla Berlińskich Filharmoników, ale po godzinach pracy nagrywa solowe albumy. Właśnie ukazało się jego najnowsze nagranie zawierające utwory Wolfganga Amadeusza Mozarta na obój i orkiestrę. Wspólnie z Mayerem kompozycje Mozarta wykonują The Deutsche Kammerphilharmonie Bremen. Na albumie znajduje się oczywiście koncert na obój. Usłyszymy tutaj także niezwykłe odkrycia i ciekawe aranżacje. Między innymi: Allegro na obój i orkiestrę (rekonstrukcja Odermatta), „Ave verum Corpus” oraz fragmenty z „Exultate, jubilate” w wersji na obój i orkiestrę. Albrecht Mayer to pełnokrwisty wirtuoz. Jego interpretacje utworów Mozarta są pełne barw. Muzyka momentami czaruje słodyczą brzmienia, to znów innym razem imponuje wyczuciem rytmu. Sposób frazowania Mayera jest perfekcyjny i dodaje wykonywanym utworom energii. To prawdziwie wciągające, wysokiej jakości nagranie.
https://open.spotify.com/album/4nHlzObfkgrN4bdXIoBwQ2?si=k_eHCp48RyiPPFKq7FXACw
Właśnie ukazał się album zawierający trzy utwory orkiestrowe fińskiego kompozytora Magnusa Lindberga. Przyznam, że z tą płytą z początku miałem problem. Nie jest to muzyka łatwa. Wprost przeciwnie: wydaje się zimna, ostra, a nawet odpychająca. Musiałem się z Lindbergiem oswoić, słuchać go wielokrotnie i dopiero wtedy odkryłem piękno tej muzyki. Osią tego nagrania jest czteroczęściowa kompozycja „Aura” dedykowana pamięci Witolda Lutosławskiego. „Aura” to dużych rozmiarów kompozycja, która jednak oscyluje między monumentalizmem a kameralnym nastrojem. Niezwykle bogata orkiestracja imponuje rozmachem i ekspresyjnym bogactwem. Z jednej strony muzyka Lindberga wydaje się ściśle skonstruowana, a z drugiej ma niezwykły ładunek emocjonalny. Zakończenie „Aury” jest ekstatyczne. Ostry pulsujący rytm znajduje ukojenie w delikatnych smyczkach. Nie jest to muzyka łatwa, ale warto się w nią wsłuchać.
https://open.spotify.com/album/3wobwdmNpzkTM5eChxA9om?si=oMtcy2beS2-2mS6E65DADw
London Symphony Orchestra wydała właśnie album pod batutą swojego przyszłego szefa Sir Antonia Pappano. Na nagraniu usłyszymy dwa kanoniczne dzieła brytyjskiej symfoniki – symfonie 4 oraz 6 Ralpha Vaughana Williamsa. Przyznam, że nie jestem fanem tego kompozytora. Może to brzmieć jak świętokradztwo w ustach Brytyjczyka, gdyż Vaughan Williams to jeden z naszych skarbów narodowych. Jest to muzyka bardzo angielska. Ma wyrazistą strukturę, klarowne motywy melodyczne i dość tradycyjną orkiestrację. Pappano jednak jest w stanie wnieść w te utwory nową energię. Pod jego batutą te epigońskie kompozycje nabierają świeżości i stają się dynamicznymi opowieściami. Pappano posiada świetny zmysł muzycznej narracji. Słychać, że to dyrygent operowy i tę operowość nadaje on symfoniom Vaughana Williamsa, dzięki czemu stają się one nieco mniej angielskie.
https://open.spotify.com/album/2udp67N9iHqgcszdeJTvAq?si=Uxcq5zBzQK657oqA36rhQA.
Od razu powiem, że będzie to bardzo pozytywna recenzja, bo uwielbiam Kate Lindsey i zawsze czekam na jej nowe nagrania. Właśnie ukazał się jej album „Tiranno” nagrany wspólnie z zespołem Arcangelo pod kierownictwem Jonathana Cohena. Zawiera dość mało znane barokowe kantaty: „Il Nerone” Alessandra Scarlattiego, „Agrippina condotta a morire” Georga Friedricha Haendla, „La Poppea” Bartolomea Monariego, „La morte di Nerone” Alessandra Scarlattiego oraz kilka arii z „L'incoronazione di Poppea” Claudia Monteverdiego. Kate Lindsey jak nikt inny potrafi nadać tym dość schematycznym utworom życie. W jej wykonaniu postacie Nerona, Poppei i Agrippiny nabierają życia i opowiadają nam o swoich przeżyciach. Artystka jest niejako operową gawędziarą, która w pasjonujący sposób snuje stare, dobre historie. Lindsey oferuje interpretacje przemyślane i spójne, ale są one zawsze pełne życia i wciągające.
https://open.spotify.com/album/5BL0Oc7A47npvo1iBuxZkZ?si=mXc4DWk_QKiy_wxQ-ktEQg
Jacek Kornak
