Wiosenno-festiwalowe LOVEmoniuszkowe [ Moniuszko na Trakcie Królewskim]
Dwa razy w roku – porą wiosenną i jesienną, podczas Festiwalu Moniuszko na Trakcie Królewskim, przestrzenie pałacu Staszica zdobi muzyka ojca polskiej opery narodowej. Już od czterech lat dyrektor artystyczna Jolanta Pszczółkowska-Pawlik tworzy programy festiwalowe tak, by wykonywane podczas koncertów, nierzadko zapomniane utwory kameralne oraz pieśni Moniuszki prezentowali zarówno uznani mistrzowie sztuki muzycznej, jak i artyści, którzy dopiero rozpoczynają swoją karierę.
Popołudniowy festiwalowy koncert, który odbył się 24 kwietnia w Sali Lustrzanej, opatrzony był jubileuszową dwudziestą świeczką. Zagrali artyści z Polski, Korei Południowej oraz Chin. Występ Adama Goździewskiego, laureata licznych konkursów pianistycznych, był nagrodą za uzyskane wyróżnienie w II Międzynarodowym Konkursie Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie. Przyznam, że byłam pod ogromnym wrażeniem dojrzałości artystycznej młodego pianisty. Każda nuta, każda fraza Sonaty C-dur Hob. XVI/50 Józefa Haydna była idealnie przemyślana, podziwiać mogłam poszczególne włókna muzycznej narracji i perlistą finezję pianisty.
Kiedy na scenie pojawiły się koreańskie pianistki Jongyun Choi i Ji-young Yoo, miałam przeczucie, że będzie to duet doskonały. Nie pomyliłam się. „Kontredance” na cztery ręce w interpretacji Choi i Yoo przeniosły mnie w salonowy świat lat 60. XIX w. Wyobraziłam sobie, że piję herbatę z samowara i słucham występu Jadwigi Moniuszko i jej taty… W istocie, artystki zagrały sześć utworów tanecznych z lekkością, finezją i ujmującą delikatną radością. Trzy walce (A-dur, es-moll, Es-dur), wydane w roku 1852 i utrzymane w estetyce chopinowskiej, zaprezentował chiński pianista Hu Han. Jego interpretacja utworów nie zrobiła na mnie oszałamiającego wrażenia. Jakkolwiek forma Moniuszkowskich kompozycji była przez artystę niewątpliwie przemyślana, to jednak sposób frazowania Hana nie przekonał mnie. Walce brzmiały miejscami nieco ołowianie i twardo.
Po występie Hu Hana na scenę powrócił Adam Goździewski. W jego interpretacji usłyszeliśmy drobne utwory z różnych okresów twórczości Stanisława Moniuszki. „Elegię” artysta zagrał z przejmującą zadumą. Przywołując kontekst klęski powstania styczniowego, Goździewski wydobył z tkanki utworu przeszywający boleścią charakter. Młodzieńczy utwór z okresu wileńskiego – Polonez Es-dur – wykonany został wdzięcznie i prostolinijnie, natomiast Vilanella B-dur zachwyciła mnie wrażliwą śpiewnością. Podczas wiosennego koncertu wykonana została również Suita Italia op. 50. Ludomira Różyckiego. Interpretacją tego późnoromantycznego w stylistyce utworu, przeplatanego debussowsko-albénizowską nutą, Adam Goździewski absolutnie mnie zaczarował. Każda kolejna część suity była jak mała narracja zaklęta w obrazie pełnym iskrzących się barw.
Festiwalowy koncert zwieńczyły Moniuszkowskie kompozycje w wersji na cztery ręce. Jongyun Choi i Ji-young Yoo zaprezentowały „Mazura weselnego”. Koreańskie pianistki chyżo wygrywały siarczyste nuty mazurowe, a w swojej grze były przekonujące.
Na deser usłyszeliśmy „Tańce góralskie” z opery „Halka”, które wykonała w duecie z Adamem Goździewskim sama Jolanta Pszczółkowska-Pawlik. Artyści nie kryli radości ze wspólnego muzykowania, a ich „Tańce” zostały przyprawione krewko i charakternie. Przyznam, że dziś, kiedy minęło kilka dni od koncertu, pozytywna energia bijąca z duetu Pszczółkowska-Pawlik – Goździewski cały czas we mnie pulsuje. Czy to nie wspaniałe?…
Koncert „Moniuszko – fortepianowy” w ramach wiosennej edycji IV Festiwalu Moniuszko na Trakcie Królewskim 24.04.2022 r.
