Niech żyje młodość! [15-lecie Polskiej Orkiestry Sinfonii Iuventus im. Jerzego Semkowa]

Koncert jubileuszowym z okazji 15-lecia Sinfonii Iuventus im. Jerzego Semkowa, który odbył się w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, zainaugurował kolejny sezon artystyczny. Wieczór otworzyły aż dwa hymny: Polski i Ukrainy, co bez wątpienia poruszyło zgromadzonych uczestników uroczystości.

Jak się okazało, ten wieczór był wyjątkowy nie tylko z powodu jubileuszu Orkiestry. W trakcie uroczystości wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego dr Jarosław Sellin przyznał odznaczenia dla tych, którzy przyczynili się do rozkwitu Sinfonii Iuventus. Złote Medale „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” otrzymali Maksymilian Celeda i Błażej Sroczyński, odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” – Elżbieta Szczepańska-Dąbrowska, a Nagrodę Okolicznościową Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Maestro Marek Pijarowski, który tego wieczoru poprowadził Orkiestrę. Ponadto dyrektor Sinfonii Piotr Baron wręczył wyjątkową Statuetkę Dafne, autorstwa Gustawa Zemły, Colette Semkow oraz wiceministrowi Jarosławowi Sellinowi.

Część muzyczną wydarzenia otworzyła Uwertura „Leonora III” op. 72b Ludwiga van Beethovena. Odpowiedzialny tego wieczoru za słowo Piotr Krasnowolski podkreślił, że „Dyrygenci i muzycy zgodnie twierdzą, że po niecałych piętnastu minutach tej uwertury z 1806 roku czują się jakby właśnie zagrali trzygodzinną operę, bo męczy w niej mrok piekła, oślepia światło nieba”. I rzeczywiście również dla słuchacza te kilkanaście minut okazały się być wędrówką przez paletę emocji. Bez wątpienia na wyróżnienie zasługuje flecistka, Ada Orlikowska. Artystka wykonała swoją partię solową po mistrzowsku! Ujęła mnie niezwykle piękną barwą, której nie zamglił żaden szmer, mięsistą dźwięcznością w niskich rejestrach oraz lekkością z jaką porusza się, grając w tych najwyższych przestrzeniach. Ponadto warto wspomnieć o tajemniczym trębaczu, który równie brawurowo wykonał swoje solo zza ściany. Selektywność, najsubtelniejsze piana, energia i gęste brzmienie – tak można podsumować Uwerturę „Leonora III” w wykonaniu Sinfonii Iuventus.

Jako następny zabrzmiał Koncert wiolonczelowy a-moll op. 129 Roberta Schumanna. Warto wspomnieć, że jest to jedyny koncert napisany przez tego kompozytora na wiolonczelę. Tego wieczoru w roli solisty pojawił się jeden z najwybitniejszych polskich wiolonczelistów – Tomasz Strahl. Piękne metaliczne brzmienie instrumentu zaczarowało przestrzeń Sali koncertowej.

Artysta spowodował, że publiczność oddychała razem z nim. Tomasz Strahl grał w taki sposób, jakby zaraz za rodzącą się myślą podążał dźwięk. W tej interpretacji nie było miejsca na przypadek. Precyzyjne, mistrzowskie cięcia smyczkiem. Obserwując przy tym dziele Orkiestrę Sinfonię Iuventus, dostrzegłam niezwykle cenną umiejętność tego zespołu. Młodzi artyści wiedzą, kiedy stanowią tło dla solisty. Ta umiejętność nie tak często jest spotykana w filharmoniach. Zespół stworzył pastelowe tło, by jeszcze dosadniej wybrzmiała jaskrawa paleta barw Tomasza Strahla. Tuż przed przerwą artysta wykonał krótki bis Capricci nr 1. Henryka Jabłońskiego, którym zaostrzył apetyt publiczności.

W drugiej części wieczoru publiczność miała okazję wsłuchać się w dzieło Witolda Lutosławskiego – Koncert na orkiestrę z 1954 roku, w którym wybrzmiewają mocno zmodyfikowane elementy polskiego folkloru. Dzieło to nasycone jest partiami wymagającymi od orkiestry niezwykłej selektywności i uważności. I tym razem młodzi artyści pokazali, że nie ma dla nich utworów, którym by nie podołały ich chęci i umiejętności. Podczas tego wykonania chyba pierwszy raz pomyślałam, że orkiestra może szeptać.

Orkiestrę tego wieczoru poprowadził Maestro Marek Pijarowski. Uwielbiam obserwować sposoby komunikowania się dyrygenta z muzykami. To wiele mówi o atmosferze, w jakiej przebiega dany koncert. Podsumuję to tak: doświadczenie i młodzi-zdolni – wspaniały rezultat!