Królowe kina – nr 7: Jagoda Szelc

We wrześniu prezentujemy siódmy kobiecy portret w ramach cyklu „Królowe kina”. Przez 13 miesięcy, od 8 marca 2020 r. do 8 marca 2021 r., zamieszczamy krótkie biogramy kobiet istotnych dla polskiego kina, których drogę artystyczną warto zacząć śledzić lub sobie przypomnieć.

W marcu 2020 r., w Dzień Kobiet, pisaliśmy o Dorocie Kędzierzawskiej, w kwietniu przybliżyliśmy Wam sylwetkę reżyserki i operatorki zdjęć Jolanty Dylewskiej, w maju „diwę” polskiego i światowego kina Agnieszkę Holland, w czerwcu autorkę głośnej „Joanny” Anetę Kopacz, w lipcu producentkę, współtwórczynię programu Doc Lab Poland i zarazem pełnomocniczkę ds. edukacji filmowej w Centrum Kultury Filmowej im. Andrzeja Wajdy Katarzynę Ślesicką, a w sierpniu członkinię Europejskiej Akademii Filmowej Joannę Szymańską. Teraz nadszedł czas na reżyserkę Jagodę Szelc, której filmy jakiś czas temu zostały uznane za odkrycie roku. Lubimy kierować się subiektywnym punktem widzenia, ale jesteśmy otwarci na Wasze komentarze. Może kogoś ważnego przeoczyliśmy…? Piszcie!

Jagoda Szelc (ur. 1984 r.) — ma wyraziste poglądy, które odważnie wypowiada publicznie. Nie tylko językiem filmu, lecz także udzielając wywiadów lub pisząc felietony. Poza wykształceniem otrzymanym w Łódzkiej Szkole Filmowej, jest też absolwentką Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (Wydział Grafiki).

Jeszcze na długo przed pandemią COVID-19 dostrzegała, że znajdujemy się w punkcie zwrotnym i że grozi nam… narcyzm. „Uważam, że żyjemy w czasach głębokiego kryzysu – wypowiadała się na łamach EKRAN-ów – Oczywiście możemy wypierać taką myśl, ale wszystkie znaki na niebie i ziemi niestety na to wskazują. Każda epoka ma swoją specyficzną chorobę, lecz największą chorobą XXI w. nie jest dżuma czy inna zaraza, ale… narcyzm. Ten stan jest podsycany przez media społecznościowe, o czym zresztą pisał Zygmunt Bauman: »To nie my tworzymy już wirtualną rzeczywistość, tylko ta rzeczywistość tworzy nas«”.

Pojawienie się Jagody Szelc w kinie fabularnym było niczym grom z jasnego nieba. Kręcona w Kotlinie Kłodzkiej „Wieża. Jasny dzień” to opowieść z pogranicza realizmu magicznego, która przyniosła reżyserce wiele nagród w Polsce i na świecie, w tym na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, oraz Paszport Polityki. „W naszym kraju sfera duchowa została przywłaszczona przez Kościół katolicki. Naszą tożsamość budujemy z reguły, opierają się na pustych rytuałach. Chrześcijaństwo jest mądrą religią, ale to, co zrobił z niej Kościół, czyli instytucja, jest dalekie od założeń tej religii – opowiadała reżyserka w rozmowie z Lukrecją Jaszewską dla Presto Filmowego. – W moim filmie w kościele nic nie ma. Jest w remoncie. Dzieci śmieją się z księdza. Nina robi wszystko, by tylko nie przystąpić do pierwszej komunii świętej. Ksiądz nie wyrabia na zakręcie metafizycznym – odcina się. Ten film jest moją krytyką Kościoła i uważam, że to życzliwa krytyka, bo można gorzej i się im należy. O potwornym bogactwie gromadzonym przez księży… Nie wspominając o zmowie milczenia. Zinstytucjonalizowanie religii zawsze doprowadza do upadku człowieka. Religie są mądre i należą do ludzi. Religijność pod władzami kościołów i przywódców zawsze jest cudzym doświadczeniem. Duchowość zawsze jest doświadczeniem »własnym«”. Co ciekawe, mimo ogromnego potencjału twórczego, Jagoda Szelc wcale nie uważa, że zawód filmowca powinna wykonywać do końca życia – chce zrobić jeszcze kilka filmów, być „dobrym rzemieślnikiem”, jak przyznała z kolei na antenie Programu 2 Polskiego Radia, a karierę postrzega jako element rozwoju osobistego!

Przeczytaj rozmowę z Jagodą Szelc na portalu Presto:

https://prestoportal.pl/jagoda-szelc-jestem-w-szarej-strefie-i-chce-tam-zostac

Zobacz zwiastun filmu „Wieża. Jasny dzień” w reżyserii Jagody Szelc na kanale YouTube Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej:

{MB}