Poetycka polifonia

***

dziewczyny stroją świetlicę przed świętem,
noszą wodę z półciężarówki do środka.
Idą przez plac,
zatrzymują się,
kiedy zabraknie słów mężczyznom
– w połowie klepiska.

Nocą słychać pociągi,
wstrzymany napór oddechu
i pocztę oddaloną czterdzieści kilometrów,
na czubku
w głowie.
Czasem to wszystko
zwiera się z inną opowieścią,
jakby z przegłosem
jakiegoś parku lub skweru.

Krzysztof Urbański-Tomanek „Zaimek tutaj”, PPHU Drukpol sp.j. oraz Tarnogórska Fundacja Kultury i Sztuki, Tarnowsie Góry 2011

***

Mijają dni. A obok naszych dni mijają czyjeś inne dni. A koło tych czyichś „innych” dni mijają jeszcze jakieś dni, niby cudze, a w jakiś sposób nas dotyczące. Spotykamy się wszyscy TUTAJ, gdy czytasz te słowa.

Nasze życie upływa ciągiem mniejszych i większych zdarzeń, a równolegle do naszego życia płyną życia naszych bliskich, sąsiadów, współpracowników, przyjaciół, znajomych sprzedawców, listonosza itd. Wielu z tych historii nie poznajemy, a przecież się wydarzają – w chwili gdy idziemy na zakupy lub na spacer. Wyjmujemy list ze skrzynki, a w tym samym czasie na podwórku ktoś ze sobą rozmawia albo tuli się do kogoś, gdzieś na ulicy ktoś się kłóci, dalej jeszcze słychać ryk silnika, z oddali dobiegają hałasy budowy, ponad głowami wszystkich śpiewają ptaki. Krzysztof Urbański-Tomanek (Krzysztof Tomanek) debiutował w 2009 r. na łamach olsztyńskiego „Portretu”, kolejne lata przyniosły różne publikacje, nagrody w prestiżowych konkursach poetyckich oraz nowe obserwacje. Tak w 2011 r. doszło do wydania nietuzinkowego tomiku „Zaimek tutaj”, w którym trafnie i w nieoczywisty sposób zostają zasygnalizowane korelacje czasu i przestrzeni, przyczyn i skutków, spotkania subiektywnych punktów widzenia, które w sumie dają szerszą perspektywę – swoisty konglomerat rzeczywistości. Tomanek bawi się tą polifonią, zauważa, poetycko relacjonuje, „zaimek” nas dystansuje, „tutaj” znów zbliża:

Pozbawiony tytułu wiersz Tomanka jest niczym fotografia, na której został uchwycony niepowtarzalny moment, opowieść o opowieści. Mieści w sobie wiele warstw opowiadania, choć sama opowiada o nich wyrywkowo. Nie ma tu nic przerysowanego, żadnej zbytecznej egzaltacji. Pozostajemy za to z zachwytem nad koincydencją dobrego językowego warsztatu, pogłębionego doświadczenia i uważnej obserwacji.

Czytajcie poezje na naszym portalu i w kwartalniku „Presto. Muzyka Film Sztuka”, przysyłajcie Wasze wiersze lub rekomendacje na adres: redakcja[at]prostoomuzyce.pl.

(Maja Baczyńska)