Muzyka, której słuchał Jagiełło. Nowe życie słynnego rękopisu
Muzykolodzy nazywają go potocznie „Kras 52” – od sygnatury, jaką nadano mu w Bibliotece Krasińskich. To najcenniejsze polskie źródło średniowiecznej muzyki polifonicznej, która kształtowała dźwiękowy krajobraz ówczesnego Krakowa oraz dworu pierwszych Jagiellonów. Teraz manuskrypt zyskuje nowe życie dzięki wydaniu wykonawczemu w opracowaniu Agnieszki Budzińskiej-Bennett i Marca Lewona. „Kodeks Krasińskich” ukaże się już 20 marca nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego przy wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza.
Rękopis Kras 52 powstał w drugiej ćwierci XV w., pod koniec życia Władysława Jagiełły. Niepozornie wyglądający manuskrypt w rzeczywistości jest świadectwem obecności wówczas aktualnych (czy wręcz nowatorskich) prądów stylistycznych w życiu muzycznym Krakowa. Tym samym plasuje siedzibę nowej dynastii na międzynarodowej scenie kulturalnej. Obok utworów słynnych twórców europejskich, takich jak Antonio Zachara da Teramo, Johannes Ciconia i Estienne Grossin, znajdziemy w nim również kompozycje rodzimych mistrzów: Mikołaja z Radomia, Mikołaja z Ostroroga czy Wincentego z Kielczy. Manuskrypt zawiera muzykę sakralną, przeznaczoną do wykonywania w trakcie liturgii, oraz kompozycje świeckie – w tym utwory związane z dworem królewskim lub miastem Krakowem.
Fascynujące są również dzieje samego rękopisu. Dawniej należał on do zbiorów Biblioteki Ordynacji Krasińskich; w czasie II wojny światowej uznano go za zniszczony w wyniku pożaru wznieconego przez specjalne oddziały Brandkommando. W rzeczywistości jednak manuskrypt został zrabowany przez hitlerowskiego okupanta i wywieziony do Niemiec. Po wojnie historyk sztuki Karol Estreicher przypadkowo odnalazł go w monachijskiej Bayerische Staatsbibliothek. Zidentyfikowany rękopis powrócił do Polski; dziś, jako jeden z najcenniejszych skarbów naszej kultury, spoczywa w ognioodpornym sejfie w Bibliotece Narodowej w Warszawie.
Pierwsza monumentalna edycja repertuaru Kras 52, w opracowaniu Mirosława Perza, ukazała się w latach 70. XX w. Miała ona charakter dokumentacyjny i powstała przede wszystkim z myślą o muzykologach. Ogromny postęp badań nad muzyką XV wieku, jaki nastąpił w ciągu ostatnich 50 lat, przyniósł potrzebę przygotowania nowego wydania. Wyzwania podjęło się dwoje badaczy związanych ze słynnym ośrodkiem muzyki dawnej Schola Cantorum Basiliensis: Agnieszka Budzińska-Bennett – wokalistka, harfistka, muzykolożka i założycielka zespołu Ensemble Peregrina – oraz niemiecki lutnista i muzykolog Marc Lewon.
