„La purpura de la rosa" po raz pierwszy w Polsce!
Pierwsze polskie wykonanie pierwszej opery hiszpańskojęzycznej, skomponowanej i wystawionej na kontynencie południowoamerykańskim – już 29 stycznia o godzinie 18.00 na Zamku Królewskim w Warszawie. Będzie to wykonanie koncertowe. Operę skomponował Tomáso de Torrejón y Velasco na cześć króla Filipa V, na jego 18. urodziny a rok po tym, jak został oficjalnie monarchą.
To muzyka z początku XVIII wieku. A historia z miłością w tle. – Do czego odnosi się cała opera? – Opowiada Aleksandra Buszta-Bąk, kustosz Zamku Królewskiego i twórczyni cyklu* „Pierwsze wykonania” – Otóż Pedro Calderón de la Barca w sposób dowolny zaadaptował poemat Owidiusza o miłości Wenus i Adonisa. To historia miłosna dwojga kochanków, jej treść będą państwo mogli śledzić podczas koncertu. Historia prawie typowego trójkąta, ponieważ tym trzecim jest bóg wojny Mars, niezwykle zazdrosny o uczucie, jakim bogini Wenus obdarzyła śmiertelnika Adonisa.
Finał będzie bezkompromisowy i tragiczny dla Adonisa. Jaki? Trzeba posłuchać. Wtedy wyjaśni się także tytuł, który można tłumaczyć dwojako – Kolor (purpura) róży lub… Krew róży. Libretto wymagało bardzo dużej sprawności kompozytorskiej, z czym Velsasco doskonale sobie poradził.
Liczba i jakość wykonawców przyprawia o zawrót głowy. Odsyłamy do opisu koncertu na stronie Zamku Królewskiego. Choćby Andrea de Carlo, który poprowadzi koncert w niedzielę, świetny, uznany na świecie kontrabasista, jest też dyplomowanym fizykiem, ukończył studia na rzymskim uniwersytecie Sapienza. To on razem z Lilianną Stawarz z Warszawskiej Opery Kameralnej byli "rodzicami" całego projektu. Dla de Carlo ta opera ma też aspekt sentymentalny, ponieważ właśnie podczas wystawienia "La purpura de la rosa", dwadzieścia lat temu, poznał... swoją żonę.
*Koncert inauguruje nowy cykl „Pierwsze wykonania”. W najbliższych miesiącach czekają nas same perełki, ponieważ w ramach cyklu poznawać będziemy wyłącznie utwory, których do tej pory w Polsce nie wykonywano. Dlaczego? Literatura muzyczna jest szalenie bogata, a większość zespołów i instytucji skupia się na szlagierach lub kompozycjach nowych. Warto jednak czasem zajrzeć do przykurzonych partytur, ale przede wszystkim trzeba o nich wiedzieć. Aleksandra Buszta-Bąk, dzięki swoim rozlicznym kontaktom i doświadczeniu zawodowemu (jest także czynnym muzykiem i pedagogiem) gwarantuje, że po niejedną zapomnianą z czasem partyturę pozwoli sięgnąć zaproszonym gościom. {KAW}