Kto umie improwizować...
MARTYNA KAŹMIERCZAK: Improwizacja nie była obca ani Bachowi, ani Mozartowi, ani Chopinowi… i nawet Dinu Lipati w połowie ubiegłego wieku improwizował krótkie preludia pomiędzy utworami swojego recitalu. Gdzie dzisiaj podziewają się śmiałkowie, którzy muzycznym językiem władają na tyle swobodnie, by improwizować przed publicznością?
Carl Philip Emanuel Bach pisał w II połowie XVIII wieku, że ten, kto umie improwizować fantazje, ten najprawdopodobniej będzie też dobrym kompozytorem; ten jednak, kto trudni się tylko ćwiczeniem kompozycji, niekoniecznie będzie umiał swobodnie improwizować.
Amadeus Mozart swoje koncerty fortepianowe rozpisywał precyzyjnie tylko dla członków orkiestry - wejścia solowe fortepianu było nakreślone „mniej więcej”, gdyż ich większość była i tak na żywo improwizowana przez kompozytora.
Fryderyk Chopin z kolei wściekł się raz na swojego ucznia, który zagrał kompozycję nauczyciela z pamięci - wyglądało to bowiem, jak gdyby uczeń improwizował własną fantazję, a nie wykonywał cudzy utwór. Pozwala nam to zakładać, że prawie każdy akt gry na instrumencie nie wymagający nut na pulpicie był improwizacją!
Tradycję wielkich kompozytorów-improwizatorów-wykonawców kontynuują dziś jedynie muzycy jazzowi i niektórzy organiści. Wniosek? Najwyższy czas pożegnać się z wykonawczym perfekcjonizmem i pilnie wracać do źródeł.
***
Więcej na temat improwizacji w kolejnym numerze Presto!
{Źródło: GoClassical}