Don Carlos Verdiego [premiera koncertowa w Teatrze Wielkim w Łodzi]

Gwiazdorska obsada, inscenizacja Michała Znanieckiego, oprawa scenograficzna z wykorzystaniem obrazów Wojciecha Siudmaka, oprawa multimedialna Karoliny Jacewicz, choreografia Diany Theocharidis, dwupoziomowa scena, balet oraz chór i orkiestra (podzielona na dwie grupy) pod batutą maestro Vladimira Kiradjieva!

Już 19 marca na scenie Teatru Wielkiegfo w Łodzi wystąpią światowej sławy soliści: Aleksandra Kurzak (Elżbieta), Roberto Alagna (Don Carlos), Rafał Siwek (Filip II), Andrzej Dobber (Posa) i Monika Ledzion-Porczyńska (Eboli).

W sobotnim przedstawieniu 20 marca w rolach głównych usłyszymy znakomitych solistów Teatru: Monikę Cichocką (Elżbieta), Dominika Sutowicza (Don Carlos), Grzegorza Szostaka (Filip II), Bernadettę Grabias (Eboli) i Łukasza Motkowicza (Posa).

MIŁOŚĆ - WŁADZA – RELIGIA

Don Carlos jest doprowadzonym do perfekcji dramatem muzycznym, w którym muzyka mocno charakteryzuje poszczególne postaci, efektowne sceny zbiorowe nie pojawiają się wyłącznie „same dla siebie”, a są integralną częścią scenicznej akcji, podkreślają ją, komentują i dynamizują. Każda aria i ansamble to nie tylko wokalne popisy, ale przede wszystkim emocje i charakterystyka charakterologiczna poszczególnych postaci; zawsze trafna i zawsze robiąca wrażenie! Zawiłości uczuć, przyjacielskie zawody, intrygi polityczne i walka o władzę, to wszystko jest w dramacie Schillera. Jeszcze bardziej uwidocznione – bo „opisane” wyborną muzyką – jest w operze Verdiego. Słuchając jej uciekamy jednak od codziennej gonitwy, choć ona nie bardzo chce nas opuścić. Warto więc zasłuchać się, oderwać myślami i spróbować zapomnieć o „tu i teraz”. Tym bardziej, że w tym inscenizowanym wykonaniu koncertowym zobaczymy mistrzowską interpretację muzyczną i wokalną w wykonaniu gwiazd.

W Teatrze Wielkim w Łodzi będzie to trzecie spotkanie z Verdiowskim  Don Carlosem  – po pełnej inscenizacji w 1979 roku i koncertowym wykonaniu w 1991.

Wydarzenie zostanie zarejestrowane przez TVP Kultura.

Giuseppe Verdi
DON CARLOS
opera w czterech aktach
libretto - Joesph Méry I Camille du Locla wg Friedricha Schillera
spektakl w wersji koncertowej – inscenizowanej we włoskiej wersji językowej

REALIZATORZY:

KIEROWNICTWO MUZYCZNE: Vladimir Kiradjiev
INSCENIZACJA: Michał Znaniecki;
Oprawa scenograficzna spektaklu zrealizowana z wykorzystaniem obrazów Wojciecha Siudmaka według koncepcji autora.
CHOREOGRAFIA: Diana Theocharidis
OPRAWA MULTIMEDIALNA: Karolina Jacewicz
PRZYGOTOWANIE CHÓRU: Maciej Salski

OBSADA:

Filip II: Rafał Siwek, Grzegorz Szostak
Don Carlos: Roberto Alagna, Dominik Sutowicz
Posa: Andrzej Dobber, Łukasz Motkowicz
Wielki Inkwizyror: Robert Ulatowski, Mateusz Drozda, Arkadiusz Jakus
Elżbieta: Aleksandra Kurzak, Monika Cichocka, Anna Wierzbicka
Eboli: Monika Ledzion-Porczyńska, Bernadetta Grabias, Agnieszka Makówka
Mnich: Arkadiusz Jakus, Rafał Pikała
Tybalt: Aleksandra Borkiewicz, Hanna Okońska
Lerma: Michał Jan Barański, Mariusz Budkowski, Przemysław Cierzniewski
Głos z nieba: Hanna Okońska, Aleksandra Borkiewicz
Posłowie Flandryjscy: Piotr Chłopicki, Wojciech Dzwonkowski, Szymon Raczkowski, Kamil Gruszczyński, Adam Janicki, Marcel Orłowski

OPISY POSTACI:

FILIP II

Jedyny syn cesarza Karola V. Po abdykacji ojca w 1556 został królem Hiszpanii. Introwertyk i gorliwy katolik, całe życie zwalczał herezje. Od protestantów otrzymał przydomek „szatan południa”. Był tytanem pracy, całe dnie spędzał na czytaniu raportów, przeglądaniu dokumentów, snuciu i realizacji planów dotyczących królestwa. Apodyktyczny, pozornie pozbawiony ludzkich uczuć potrafił trzeźwo i ze stoickim spokojem oceniać sytuacje, właściwie je interpretować i rozwiązywać. Nie lubił wojen i starał się unikać bezpośredniego w nich udziału. Działania wojenne prowadzili za niego jego wodzowie, których skrzętnie i trafnie potrafił sobie dobierać. Z własnym synem Carlosem nie miał zbyt dobrego kontaktów; nie doceniał go i mu nie ufał.

DON CARLOS

Infant - syn Filipa II z pierwszego małżeństwa. Młodzieniec chorowity, często nieprzewidywalny i sprawiający wrażenie zagubionego i żyjącego we własnym świecie; trudno godził się z sytuacjami dla siebie niekomfortowymi. Dowiedziawszy się, że to nie on zostanie mianowany zarządcą zbuntowanych prowincji (został nim książę Alba) zareagował z wściekłością i wyobraziwszy sobie siebie w roli zbawcy uciśnionych począł szukać za granicą sojuszów przeciw ojcu, za co został w 1567 roku wtrącony do więzienia. Zmarł pół roku później w niejasnych okolicznościach.

WIELKI INKWIZYTOR

Nieomylny i stanowczy, a jak przystało na pełniony urząd – zimny i bezkompromisowy. Twardo walczący o wyznawane wartości i robiący wszystko, by reprezentowany przez niego porządek świata był tym jedynym i niepodważalnym. Nie tolerował sprzeciwu i odstępstwa, nie wybaczał duchowej zdrady i zwątpienia; dumny i wyniosły nie próbował nawet udawać, że obce mu jest pragnienie posiadania jak najszerszych wpływów. Z wielkim zaangażowaniem i często z wyrachowaniem nie pozbawionym intryg – realizował swoją misję i osobiste ambicje.

ELŻBIETA DE VALOIS

Żona Filipa II. Była córką Henryka II a jej zaślubiny z Carlosem miały przypieczętować podpisany pokój z Francją. W ostatniej jednak chwili Filip zmienił zdanie i zajmując miejsce syna sam poślubił Elżbietę. Dzieciństwo spędziła we francuskim królewskim przedszkolu, gdzie dzieliła sypialnię ze swoją przyszłą szwagierką - Marią królową Szkotów. Była kobietą spokojną i zrównoważoną, o duszy romantyczki, lubiła malarstwo (sama też malowała) i wiele czytała. Sprawy sercowe traktowała bardzo poważnie, starała się być wierną swoim zasadom i złożonym przez siebie zobowiązaniom. Bywało, że okoliczności - na które nie miała wpływu - zmuszały ją do podejmowania decyzji wbrew własnym uczuciom i wyznawanym wartościom.

KSIĘŻNICZKA EBOLI (postać fikcyjna)

Kobieta namiętna i pełna energii, konsekwentnie zmierzająca do obranego celu i nie wahająca się użyć intrygi dla osiągnięcia oczekiwanego przez siebie efektu. Targana sprzecznymi uczuciami, postępująca pod wpływem impulsu i bez głębszego namysłu, zdarzało się, że zmuszona była naprawiać skutki swoich pochopnych czynów. Nie zawsze do końca szczera a często szukająca bliskości i osobistego spełnienia, choć nie zawsze tam gdzie było to możliwe. W skrajnych sytuacjach potrafiła jednak zdobyć się na refleksję i „korzystanie” z podszeptów własnego sumienia.

RODRYGO, markiz Posa (postać fikcyjna)

Przyjaciel Don Carlosa. Jest osobą twardą i zdecydowaną, która nie waha się poświęcić bez reszty wyznawanym ideom i zasadom. W skrajnie trudnych sytuacjach potrafi szybko wybierać rozwiązania, które uważa za słuszne i moralnie właściwe. Mocno leżą mu na sercu prawda, sprawiedliwość, lojalność; z głębokim przekonaniem o słuszności jest gotów do podjęcia wszelkich działań dla ich skutecznego egzekwowania. Przejmują go losy słabszych i zawsze staje po ich stronie, a przyjaźń stawia ponad własne interesy, a nawet życie.

Więcej informacji: http://www.operalodz.com/DON_CARLOS_-_koncert_inscenizowany,29,384

Wywiad z reżyserem Michałem Znanieckim przeczytacie TUTAJ

{info. pras}