Z operą w Nowy Rok
DR JACEK KORNAK: Nagraniem, które nie jest jedynie ozdobą na półce, ale uzależniło mnie i sprawiło, że nie mogę się oderwać od ekranu jest “Orphée et Euridice” Glucka.
Najnowsze DVD wydane przez Belvedere to wspólna produkcja Teatro alla Scala oraz Royal Opera House. Przedstawienie to ma dwóch reżyserów. Za stronę aktorską odpowiada John Fulljames, natomiast choreografię przygotował Hofesh Shechter. Jest to dość proste przedstawienie skupione na przeżyciu żałoby. Akcja rozgrywa się w niewielkiej wspólnocie, być może osadzie górniczej. Taniec wnosi tutaj dodatkowy element dynamizmu, choć bynajmniej nie jest on konieczny. Tym, co naprawdę urzeka w tym nagraniu, jest muzyka. Orkiestra Teatro alla Scala pod batutą Michele Mariottiego gra ekspresyjnie, posiada piękne, klarowne brzmienie. Christine Karg, która wcieliła się w Eurydykę, posiada delikatny, poruszający głos. Przedstawienie to jednak bezsprzecznie należy do Juana Diego Floreza. Florez ma wprost hipnotyczny głos. Jego wysokie rejestry, ale także sposób frazowania, artykulacja przyprawiają o gęsią skórkę.
Orphée et Euridice, Gluck, Florez, Karg, Orchestra del Teatro alla Scala, Mariotti; Belvedere 2018
Jedną z najbardziej oczekiwanych oper w 2018 była “Lessons in Love and Violence” Georga Benjamina. Jest to koprodukcja między najważniejszymi teatrami Europy. Libretto napisane przez Martina Crimpa oparte jest na historii miłości króla Edwarda II do Piersa Gavestona. Historia ta przez wieki inspirowała artystów takich jak Marlow, Szekspir oraz, bardziej współcześnie, Jarma czy też Scartazzini. Benjamin stworzył muzykę poruszającą, w wyrafinowany sposób zinstrumentalizowaną oraz dramatyczną. Kompozytor ten niewątpliwie potrafi pisać muzykę, która bezpośrednio przemawia do słuchacza. Reżyserka Kaie Mitchell przeniosła tę opowieść w czasy współczesne. Dla Mitchell znacznie ważniejsze niż historia są relacje między ludźmi. Jej “Lessons in Love and Violence” to wejście w głąb ludzkiej intymności. Teatralnie Michell stworzyła świetne przedstawienie, które porusza i zmusza do refleksji. Muzycznie fenomenalne role stworzyli Barbara Hannigan oraz Stephane Degout.
„Lessons in Love and Violence”, Benjamin, Degout, Hannigan, Orendt, Hoare, Orchestra of the Royal Opera House; Opus Arte 2018
“Billy Budd” to jedna z najważniejszych brytyjskich oper. Dzieło Benjamina Brittena miało swoją premierę w 1951 roku w Londynie. Opera ta jest oparta na powieści Hermana Melvilla i przedstawia hermetyczny, a nawet egzotyczny świat ludzi morza. Ostatnio BelAir wydało DVD z nagraniem “Billy Budda” pochodzącym z Teatro Real w Madrycie. Produkcję tę wyreżyserowała Deborah Warner. Jest to wizualnie piękna, epicka wizja, która pomimo realistycznego podejścia ma w sobie coś poetyckiego. Warner wnosi w tę męską operę kobiecy element. Wydobywa ona intymność nawet z ostrych scen chóralnych. Jest w jej wizji coś głęboko poruszającego. Orkiestra Teatro Real pod batutą Ivora Boltona ma imponujące, bogate brzmienie. Bolton udowadnia, że głęboko rozumie tę muzykę, jego narracja jest klarowna, ale i emocjonalna. Świetnie spisali się soliści Jacques Imbrailo, Toby Spence, Brindley Sherratt oraz Thomas Oliemans. Nagranie to udowadnia, że „Billy Budd” jest integralną częścią operowej klasyki XX wieku.
„Billy Budd, Britten”, Imbrailo, Spence, Sherratt, Oliemans, Orchestra of Teatro Real, Bolton; BelAir 2018
Andrzej Czajkowski do niedawna był nieco zapomnianym pianistą, któremu zdarzyło się skomponować kilka utworów. Ostatnio jednak coraz więcej jego utworów jest wykonywanych w teatrach oraz salach koncertowych Europy. Nagranie “The Merchant of Venice” wydane przez EuroArts, a współprodukowane przez Instytut Adama Mickiewicza udowadnia, że Czajkowskiemu należy się równoprawne miejsce w kanonie kompozytorów XX wieku. Opera ta jest oparta na dramacie Szekspira i z przekonaniem mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych adaptacji operowych sztuk tego autora, jako że Czajkowski wydobywa z poezji jej naturalną muzyczność. Muzyka Czajkowskiego podąża za Szekspirem w sposobie frazowania, poetyce, ale także pewnej wieloznaczności. To muzyka wielopoziomowa, pełna szczegółów i napisana w sposób perfekcyjnie czysty i wyrazisty. Czajkowski tworzy własny język muzyczny, nostalgiczny, ale zarazem ekspresyjny. Dzięki współpracy Instytutu Adama Mickiewicza oraz Festiwalu w Bregencji powstała pierwsza sceniczna produkcja “Kupca Weneckiego”. Keith Warner wydobywa z tej opery wątki obcości i wykluczenia. Jego wizja jest hiperboliczna, ale zarazem głęboko muzyczna. Wiener Symphoniker posiadają piękne, wyraziste brzmienie. Wśród solistów usłyszymy Christophera Ainslie, Jasona Bridges, Adriana Erod, Verenę Gunz, Magdalenę Annę Hofmann, Kathryn Lewek, Davida Stout oraz Charlesa Workman.