Polonezowa Loża Operowa
Skąd się wziął fenomen popularności poloneza? Czy kontekst polityczny może mieć wpływ na rozwój tańca? Kto najbardziej rozsławił poloneza w Europie? Czy polonez był tańcem popularnym tylko na dworach? Czy Telemann, Bach i Mozart komponowali „po polsku”?
Odpowiedzi eksperta dr hab. Szymona Paczkowskiego, występ Marzanny Rudnickiej, fragmenty nagrań polonezów Marcina Maseckiego, rozmowa o młodzieżowej premierze operowej na Pradze, to atrakcje jakie czekają uczestników Loży Miłośników Opery podczas kolejnego Wieczoru Czwartkowego 4 kwietnia o godzinie 18.00 w Warszawskiej Operze Kameralnej. Bezpłatne wejściówki do pobrania w kasie WOK. Zapraszamy wszystkich zainteresowanych operą, historią i współczesnością muzyki polskiej!
Superekspert w dziedzinie poloneza – dr hab. Szymon Paczkowski z Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego przeniesie nas do czasów świetności naszego tańca, w wykładzie pod tytułem „Na dworze, w kościele i teatrze. Fenomen popularności poloneza w muzyce XVIII wieku". W drugiej części wieczoru zaprezentowany zostanie współczesny polonez znanego i poszukującego pianisty Marcina Maseckiego, w nagraniu z festiwalu „Kody” w Lublinie, organizowanego przez Ośrodek Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża”. Dodatkowymi atrakcjami czwartkowego spotkania będą występ Marzanny Rudnickiej – jednej z gwiazd Warszawskiej Opery Kameralnej, która wykonana arie Mozarta i Donizettiego oraz rozmowa z młodymi śpiewakami biorącymi udział w spektaklu "Gwałt na Lukrecji" B. Brittena, prezentowanym w lutym 2013 w Starej Drukarni na Pradze.
Dr. hab. Szymon Paczkowski:
„Polonez należał w wieku XVIII do najbardziej rozpoznawalnych i lubianych tańców polskich w Europie. Szczególnym uznaniem cieszył się przede wszystkim w Saksonii, a stamtąd jego popularność rozprzestrzeniła się na całe Niemcy i daleko poza ich granice. Fenomen ten miał zdecydowanie polityczny kontekst. Gdy elektor saski Fryderyk August I został obrany w Polsce królem jako August II, polonez stał się tańcem, którym – wzorem polskim – rozpoczynano bale na dworze drezdeńskim. Obyczaj ten tak mocno rozpowszechnił się na większości dworów niemieckich, do tego stopnia, że polski taniec szybko też przeniknął do sfer mieszczańskich a nawet chłopskich. Postrzegano go jako taniec majestatyczny, korowodowy, ceremonialny i rycerski. Polonez miał w opinii kronikarzy wyrażać najprawdziwsze cnoty rycerskie, a wielu postrzegało ów taniec jako marsz triumfalny w metrum trójdzielnym. Jego popularność w osiemnastowiecznej Saksonii była tak wielka, że jeszcze słynny angielski podróżnik i historyk Charles Burney, opisując w swoich pamiętnikach wrażenia z pobytu w elektoracie w latach siedemdziesiątych owego stulecia wspominał: Muzyczne arie, zwane polonezami, są w wielkiej modzie zarówno w Dreźnie, jak i w innych częściach Saksonii, a to prawdopodobnie dlatego, że zostały one wprowadzone tam w trakcie długiego obcowania Polaków i Sasów podczas panowania Augusta II i III. Paradoksalnie najwięcej zachowanych polonezów artystycznych powstało w wieku XVIII w Niemczech. Komponowali je najwybitniejsi twórcy tamtych czasów: Johann Sebastian Bach i jego synowie, Georg Philipp Telemann, Wolfgang Amadeusz Mozart i inni. To oni są właściwymi poprzednikami twórczości Chopina w tym zakresie. Polonez stał się też tańcem stylizowanym chętnie wykorzystywanym w operze. Popularności poloneza towarzyszyło też coraz większe zainteresowanie innymi tańcami uznawanymi za polskie: mazurem a nawet kozakiem.”
SZYMON PACZKOWSKI - doktor hab. muzykologii i wykładowca w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Współpracuje z Programem 2 Polskiego Radia. Jest też członkiem American Bach Society oraz Neue Bach-Gesellschaft e.V. w Lipsku. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się przede wszystkim wokół zagadnień historii i estetyki muzyki baroku, w szczególności twórczości J.S. Bacha. Autor dwóch książek: „Nauka o afektach w myśli muzycznej I połowy XVII wieku” (1998) i „Styl polski w muzyce Johanna Sebastiana Bacha” (2011) oraz licznych prac naukowych z zakresu historii muzyki od XVII do XIX wieku, publikowanych w Polsce i za granicą.