Płyty na wrzesień
Od oplecionego w kubańskie rytmy Mozarta przez lekkiego Strausa do (nie)pompatycznego Elgara. Koniec wakacji pożegnał wszystkich kilkoma zaskakującymi albumami.
„Mozart y Mambo” to przedłużenie lata. Sarah Willis, która na co dzień gra na waltorni z Berlińskimi Filharmonikami, wydała właśnie swój pierwszy album dla wytwórni Alpha. To wyjątkowy projekt, na którym pomiędzy utworami Mozarta przewijają się tradycyjne kubańskie rytmy. Płyta została nagrana na Kubie z tamtejszą Havana Lyceum Orchestra pod dyrekcją José Antonia Méndeza Padróna. Pojawiają się na niej również muzycy znani z kubańskiej muzyki popularnej. Na nagraniu usłyszymy III koncert na róg Es-dur KV 447, rondo na róg Es-dur KV 371 oraz część nieukończonego koncertu na róg Es-dur KV 370B. Utwory Mozarta przeplatają kubańskie kompozycje: „Sarahnade Mambo”, czyli kubańska wersja „Eine kleine Nachtmusik” Edgara Olivera, oraz utwory Prada, Davisa & Preita, Carrilla i Simonsa. Głos Sarah Willis ma piękne, majestatyczne, a zarazem pełne dynamizmu brzmienie. Kubańscy muzycy natomiast nadają albumowi niezwykłą energię i pasję. „Mozart y Mambo” pokazuje, że muzyka nie ma granic i łączy ludzi ponad podziałami. Muzyka Mozarta mieni się od rytmów, a wspólnie z mambo tworzy niezwykły muzyczny dialog, który po prostu porywa do tańca. Projekt ten zwraca uwagę na muzyków z Kuby, którzy wprawdzie mają pasję i dobrą technikę, ale nie dysponują wysokiej klasy instrumentami, toteż wraz z premierą albumu rozpoczęła się zbiórka środków na ich zakup.
Mozart y Mambo; Sarah Willis; Alpha 2020
„Magic Mozart” to album, który niedawno ukazał się nakładem Warner Classics. To niezwykle interesujący projekt, w ramach którego muzycy wykonują wybrane utwory wokalne Mozarta w sposób lekki, wydobywając z nich komizm. Usłyszymy tutaj arie z dobrze znanych oper, takich jak „Cosi fan tutte”, „Don Giovanni” oraz „Le nozze di Figaro”, a także mało znane utwory z „Bastien und Bastienne”, „La finta semplice” oraz muzykę do pantomimy czy też „Galimathias Musicum”. Wszystkie kompozycje zostały dobrane tak, aby ukazać bogactwo barw w dziełach Mozarta. Insula Orchestra pod batutą Laurence'a Equilbeya wykonuje Mozarta w sposób przerysowany, kabaretowy. Być może jest to wykonanie bliskie oryginalnemu brzmieniu w popularnych wiedeńskich teatrach końca XVIII w. To Mozart odarty z aureoli klasyka. Muzyka jest tutaj grana żywiołowo, naturalnie zabawna i niezwykle rytmiczna. To wykonanie zapewne dla niektórych będzie świętokradztwem, ale bez wątpienia jest ono oryginalne, pełne uroku i ma w sobie coś przewrotnie uwodzicielskiego. Wśród solistów śmietanka francuskiej wokalistyki: Stanislas de Barbeyrac, Florian Sempey, Jodie Devos, Sandrine Piau, Loïc Félix oraz Lea Desandre. Szczególnie imponują wokalną swobodą oraz wyszukanymi interpretacjami Stanislas de Barbeyrac oraz Sandrine Piau. Jest to album inny niż dobrze znane interpretacje Mozarta, pełen humoru i energii. Idealne antidotum na wirusy i obecną atmosferę.
Magic Mozart; Insula Orchestra, Laurence Equilbey; Warner Classics 2020
Nicola Benedetti to jedna z najbardziej rozpoznawalnych brytyjskich artystek. Jej talent doceniła nawet królowa Elżbieta II, nadając jej tytuł Commander of the Order of the British Empire. Poza tym Benedetti ma na koncie niezliczone występy i nagrody z całego świata. Warto przekonać się samemu o jej talencie, słuchając najnowszego albumu wydanego przez Decca, zawierającego utwory na skrzypce Edwarda Elgara. Usłyszymy na nim koncert skrzypcowy oraz miniatury na skrzypce i fortepian: „Sospiri” op. 70, „Salut d'amour” op. 12 oraz „Chanson de nuit” op. 15 no. 1. Artystce towarzyszą London Philharmonic Orchestra pod batutą Vladimira Jurowskiego oraz pianista Petr Limonov. Przyznam, że nie jestem fanem muzyki Elgara. Wydaje mi się ona często zbyt patetyczna i nieco schematyczna. Jednak album Benedetti zakwestionował moją opinię o tym kompozytorze i zapewne jest to zasługa niezwykłej wirtuozerii artystki. Benedetti wydobywa z jego utworów lekkość i liryzm. Jej interpretacja jest bogata w środki ekspresyjne. Elgar nie jest tutaj pompatycznym romantykiem. Jego muzyka brzmi dynamicznie i jest pełna barw.
Elgar; Nicola Benedetti; London Philharmonic Orchestra, Vladimir Jurowski; Decca 2020
Brytyjski dyrygent Robin Ticciati podczas ostatniej dekady podbił świat muzyki klasycznej. Chyba łatwiej byłoby wskazać, gdzie jeszcze nie wystąpił, gdyż można go było usłyszeć we wszystkich czołowych salach koncertowych i operach. Obecnie jest szefem Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, z którą regularnie nagrywa albumy dla Linn Records. Ich najnowszym projektem jest płyta zawierająca muzykę Richarda Straussa: dwa poematy symfoniczne „Don Juan” i „Tod und Verklärung” oraz „Sześć pieśni” op. 68. Jako solistka występuje sopranistka Louise Alder, która oczarowała mnie swoim wykonaniem pieśni Straussa. Jesteśmy przyzwyczajeni do dramatycznych wykonań dzieł tego kompozytora. Klasyczne nagrania prezentują jego utwory w interpretacji mocnych, ciężkich głosów. To jest odmienne. Alder ma lekki głos, ale świetnie nim operuje, tworząc oryginalną i bogatą interpretację. Jej śpiew brzmi poetycko, chwilami niezwykle intymnie. Niestety tego samego nie da się powiedzieć o poematach symfonicznych. Wprawdzie Ticciati prowadzi orkiestrę w sposób spójny i klarowny, ale brak tutaj emocji. Jego interpretacja wydaje się momentami sztampowa. Oczywiście muzyka Straussa i tak urzeka swoim pięknem, ale jest to zbyt zachowawcza, niemal sterylna interpretacja.
Richard Strauss, Robin Ticciati, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, Louise Alder; Linn 2020
Dr Jacek Kornak