Gdy za kamerą stoi Japończyk... [książki o kinie japońskim w Muzeum Manggha]
Choć na razie drzwi wszystkich muzeów pozostają zamknięte, to czekają na nas atrakcje online. Wiosną Muzeum Manggha publikuje na swoich stronach wiele ciekawostek dotyczących zarówno japońskich tradycji, jak i artystów współczesnych.
Aktywna pozostaje także Biblioteka, prezentująca m.in. książki poświęcone tematyce kina japońskiego. Dzięki tym pozycjom możemy się dowiedzieć, że w japońskiej kinematografii znajdziemy nie tylko popularne kino samurajskie („jidaigeki”), lecz także kobiece („josei eiga”), różne melodramaty i opowieści z życia prostych ludzi, a także filmy Nowej Fali, które skłaniają do refleksji na temat przeszłości i teraźniejszości. W wydanej przez Horyzonty Kina publikacji „Mistrzowie kina japońskiego” profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego Krzysztof Loska w ośmiu rozdziałach chronologicznie opisuje twórczość poszczególnych reżyserów, których w swojej opinii uważa za zasługujących na szczególną uwagę w kontekście rozwoju branży, a także przemian zachodzących w XX-wiecznej Japonii, a są to: Kenji Mizoguchi, Heinosuke Gosho, Yasujirō Ozu, Mikio Naruse, Keisuke Kinoshita, Masaki Kobayashi, Nagisa Ōshima oraz oczywiście Akira Kurosawa. Inne są kobiece filmy Narusego, poruszające kwestie kobiet w nowych rolach społecznych, inne komedie Gosho, jeszcze inne idealistyczne opowieści Kinoshity czy kontrastowe melodramaty Mizoguchiego lub Kobayashiego; codzienność odnajdziemy u Ozu, zaś samurajów w groteskowej konwencji u Kurosawy. Dzięki książce Loski możemy przyjrzeć się zarówno bardziej, jak i mniej znanym filmom japońskich twórców, a także zrozumieć, jak mocno doświadczenia wojenne odcisnęły się na japońskiej kulturze, w której pojawiła się potrzeba odrzucenia systemu uznającego śmierć jako coś wzniosłego.
Warto jednak zauważyć, że to niejedyne pozycje poświęcone kinematografii Kraju Kwitnącej Wiśni, jakie można zakupić za pośrednictwem stron Muzeum Manggha. Inna godna polecenia książka – zwłaszcza dla tych, dla których zainteresowanie japońską sztuką na ekranie jest jeszcze świeże – to np. „Sfilmować dusze. Mała historia kina japońskiego” Piotra Kletowskiego.
(MB)
ZOBACZ: