Francuzka, inżynier..., astronautka [recenzja filmu Proxima]

„Proxima” (2019) to francuski dramat inspirowany prawdziwymi historiami astronautek, choć osadzony w niedalekiej przyszłości, w której planowane są dalsze loty niż na Księżyc.

Film opowiada o wyzwaniu, które może dla kobiet stanowić wybór zawodu astronauty. Astronautka Sara samotnie wychowuje córkę Stellę, z mężem żyje w separacji. Od dzieciństwa marzy o podróżach w kosmos i wreszcie zyskuje swoją szansę – jako jedyna kobieta i zarazem reprezentantka Francji ma polecieć wraz z Amerykaninem i Rosjaninem na Marsa. Tak niebezpieczna podróż jednak wiąże się z dłuższą rozłąką ze Stellą...
„Proxima” została zrealizowana bardzo subtelnie, zaś narracja poprowadzona nienachalnie i wiarygodnie. Wiele scen jest poruszających, jak ta, gdy Stella i Sara po raz ostatni się widzą w czasie okresu kwarantanny – z konieczności rozdzielone szybą. Reżyserka Alice Winocour stworzyła poetycką i refleksyjną, a jednocześnie wciągającą historię. Przedstawia ona problem macierzyństwa bardzo rzetelnie i obiektywnie. Pokazuje też jak wiele dźwigają na swoich barkach kobiety, które praną być poważnie traktowane przez mężczyzn, a jednocześnie chcą pozostać kobietami, matkami. Winocour nie unika trudnych emocji, zadaje pytania, pokazuje różne perspektywy.

Ja na tym filmie płakałam. Rozumiałam aspiracje rozdartej matki, ale i jej tęsknotę oraz odpowiedzialność za córkę. Odczuwałam gorycz rozłąki widzianej oczami dziecka. „Proxima”, to przepiękny film ze świetnymi kreacjami aktorskimi Evy Green i Zélii Boulant oraz cudowną, pełną głębi muzyką Ryuichiego Sakamoto. I nie szkodzi, że kończy się startem rakiety, a przez cały czas oglądamy „tylko” przygotowania do lotu.

(MB)