Dyletancki, niemuzykalny los, Elfriede Jelinek, Pianistka

Erice nie wolno przestawać ze zwyczajnymi ludźmi, wolno jej natomiast zawsze słuchać ich pochwał. Specjaliści niestety Eriki nie chwalą. Dyletancki, niemuzykalny los wybrał sobie takiego Guldę i Brendela, taką Argerich, Polliniego i innych. Obok takiej Kohut natomiast przeszedł z hardo odwróconą głową.

W końcu los stara się być bezstronny i nie daje się zwieść uroczej maseczce. Erika nie jest ładna. Gdyby zechciała być ładna, matka natychmiast by jej tego zabroniła. Daremnie Erika wyciąga ręce do losu, który nie robi z niej pianistki. Erika spada na ziemię jak wiór podczas heblowania. Erika nie wie, jak to się dzieje, bo przecież tak samo dobra jak wielcy jest już od dawna.

Potem Erika ma kompletnie nieudany występ w czasie ważnego koncertu końcowego w Akademii Muzycznej, nieudany występ przed zebranymi w sali rodzinami jej konkurentów i przed występującą w pojedynkę matką, która wydała ostatnie pieniądze na koncertowy stój Eriki. Po koncercie Erika dostaje od matki w twarz, bo nawet kompletny muzyczny laik mógł wyczytać z jej twarzy, jak fatalnie jej poszło, nawet jeśli nie umiał tego wyczytać z jej rąk. W dodatku Erika nie wybrała utworu odpowiedniego dla szeroko rozlewającej się ludzkiej masy, tylko Messiaena - przed czym matka wyraźnie ją ostrzegała. W ten sposób córka nie zdołała się przemycić do serc tych mas, którymi zarówno matka jak i córka od dawna już pogardzają, ta pierwsza dlatego, że zawsze była tylko malutką i niepozorną ich cząstką, ta druga zaś dlatego, że nigdy nie chciała być tylko ich malutką i niepozorną cząstką.

Wśród drwin Erika chwiejnie schodzi z podium, w poczuciu hańby odbiera ją adresatka, mamusia. Także jej nauczycielka, znana niegdyś pianistka, gwałtownie ruga Erikę za brak koncentracji. Oto niewykorzystana została wielka szansa i nigdy już nie wróci. Wkrótce nadejdzie dzień, w którym nikt już nie będzie zazdrościł Erice i w którym Erika nie będzie niczyim pragnieniem.

/Elfriede Jelinek, Pianistka, tł. Ryszard Turczyn/