Myśleliście, że muzyka łagodzi obyczaje? A jednak klasyczni kompozytorzy są mistrzami ciętego i złośliwego dowcipu, którego szczyty osiągają wtedy, gdy chcą dopiec swoim konkurentom. Nie wierzycie? To posłuchajcie…
1. „Całe szczęście, że to nie jest muzyka!” /Rossini o Symfonii fantastycznej Berlioza/
2. „Słuchanie V Symfonii Ralpha Vaughana Williamsa, to jak gapienie się na krowę przez 45 minut” /Aaron Copland/
3. „Rossini mógłby być wielkim kompozytorem, gdyby jego nauczyciel trochę częściej prał go po tyłku” /L. v. Beethoven/
4. „Żeby pisać takie utwory jak on, potrzebujesz tylko butelki atramentu” /Strawiński o Messiaenie/

Człowiek postawił nogę na księżycu, być może niedługo stanie na Marsie, ale są to nadal skromne osiągnięcia w porównaniu z podbojem kosmosu jakiego dokonały dzieła kilku kompozytorów.
Jak zawrzeć muzyczne osiągnięcia ludzkości na jednej płycie? Przed tym dylematem stanął zespół naukowców i światowych przywódców przygotowujących kosmiczną misję Voyagera w 1977 roku. „złoty krążek” wybranych utworów został załadowany na sondę i wysłany w przestrzeń – wiadomość w butelce przemierzająca kosmos w nadziei, że uda jej się gdzieś napotkać inne inteligentne życie. Utwory nagrane na dysku miały być reprezentatywną próbką muzycznych zdolności ludzkości. Które z nich dostąpiły tego zaszczytu?

Ostatnie dni przed sesją. Czas do egzaminu się kurczy, a ilość materiału do powtórki wydaje się niemal nie do ogarnięcia…. Spokojnie. Weź głęboki oddech, zrób herbatę i puść klasyczną muzykę. Przy jej pomocy wszystko zdasz bez problemu.*
Wiele badań naukowych dowiodło, że muzyka klasyczna, a szczególnie utwory Bacha, Mozarta i Beethovena, pomagają w efektywnej nauce.
Muzyka Bacha poprawia chłonność umysłu. Polifoniczna faktura i subtelne przetwarzanie motywów sprawiają, że nasz mózg łatwiej przyswaja skomplikowane zagadnienia. Utwory takie jak „Wariacje Golbergowskie” zwiększają nasze zdolności rozwiązywania problemów.

Zastanawialiście się kiedyś czemu muzycy w orkiestrze zawsze ubierają się na czarno?
Jeśli wybierzecie się na koncert rockowy, możecie oglądać muzyków ubranych praktycznie dowolnie – od przepoconego podkoszulka i dżinsów, po absolutnie fantastyczne kreacje. Tymczasem w filharmonii: czarny strój. Najlepiej frak. Czemu? Nic nie dzieje się bez powodu.