Biznes w rytm muzyki
Moja muzyczna opowieść? Jeśli miałaby być kompletna, rozmiarami mogłaby dorównać encyklopediom. Muzyka była ze mną od zawsze, tak dużo piosenek kojarzy mi się z najróżniejszymi wspomnieniami…jeśli właśnie to czytasz, pewnie wiesz, o czym mówię. Masz tak samo.
Choćby ostatnie półtora roku. Przejmowałam firmę, nie mając do tego ani zasobów, ani wystarczającej wiedzy. Malowałam sekretariat, plamiąc się farbą. W pustej szkole. Było tam niewiele więcej niż radio. I wtedy, rozumiesz, jeden z tych zupełnie zwykłych zbiegów okoliczności. Usiadłam na podłodze, żeby odpocząć, a z głośnika poleciała „Supergirl” Reamonna „And then she’d say:/ It’s OK,/ I got lost on the way/ But I’m a Supergirl/ and Supergirls don’t cry”. Poczułam, że wszystko będzie dobrze, że sobie poradzę. Mam wokół siebie ludzi, na których mogę polegać.
Muzyka to też te zwykłe wieczory. Pracowałam w Music School, układając strategię, obserwując parę unoszącą się nad gorącą herbatą. Za ścianą jeden z naszych Uczniów grał soundtrack z filmu „Amelia”.
Albo… jedna z moich ulubionych piosenek zespołu Sistars „Synu”. Słuchałam jej przed wyjściem na galę finałową konkursu Bizneswoman Roku. Zostałam nominowana w kategorii debiut roku. Cieszyłam się z miejsca w którym jestem i z tego, że to, ile pracy i serca wkładam w Music School, zostało tak szybko docenione: „Wiem, że kiedyś byłeś już na dnie/ Przez co przeszedłeś/ wygrałeś to synu /Teraz już niczego nie bój się /Czujesz? /Jestem w pobliżu/Wiem, że kiedyś byłeś już na dnie /Przez co przeszedłeś /Wygrałeś to /Teraz już niczego nie bój się /Czujesz? /Jestem w pobliżu” – czułam wtedy w pobliżu samą siebie, swoją wewnętrzną siłę, która potrafi przebić każdy mur. Czułam się blisko siebie… mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli.
Klasyka? Tak. „Caro mio ben”- kiedy zaśpiewałam po raz pierwszy. Postanowiłam, że będę się uczyć śpiewać. I chociaż tyle razy słyszałam, że nie powinnam śpiewać, że nie umiem, że nie mam słuchu, śpiewam przez nos, nie trafiam w dźwięki, chociaż nie przyjęli mnie do szkoły muzycznej, bo uznali, że nic ze mnie nie będzie… to postanowiłam, że się nauczę. Bo to ja decyduję, co mogę i co zrobię. To moje życie i jeśli chcę próbować, to będę próbować.
Tak, Czytelniku, masz rację. Muzyka to też te smutne historie. Jak ta, kiedy rozstałam się z ukochaną osobą, która była dla mnie całym światem… tak naprawdę nie wiadomo do końca dlaczego. Długo próbowałam się z tym pogodzić. Mogłabym wymieniać Ci w nieskończoność smutne piosenki, w których się wtedy można zatopić. Ale nie będę, bo założę się, że masz swoją własną listę. „Where did I go wrong, I lost a friend/ Somewhere along in the bitterness/ And I would have stayed up with you all night/ Had I known how to save a life”- Fray.
Jest jeszcze jeden kawałek tego zespołu, do którego często wracam… Czujesz czasem, że to wszystko Cię przytłacza? Ja też. Wiesz, co wtedy robię? Włączam na youtube filmik o podróży w kosmos - pokazane są gwiazdy, obok których przelatujesz, nieskończone galaktyki, deszcz meteorów. Czuję gigantyczny dystans do tego, gdzie jestem. Cała odpowiedzialność, którą zwykle noszę na sobie, po prostu znika. Czym ja jestem w tej nieskończoności? Wolność. To jedyne, czego wtedy doświadczam. I piosenka Fray „Uncertainty”: „Thousands were lost maybe more/ The question remains, what is this for?/ Maybe it came unexpected/ Maybe I’m left unprotected/ And that’s the last place/ I want to be the last place/ And there is so much we don’t know/ So we love and we hope that it holds”. Spróbuj. Jestem ciekawa, czy poczujesz to samo, co ja.
Ewa Maria Hordejuk, dyrektor Music School
Jeśli chcesz się z nami podzielić swoją muzyczną opowieścią, napisz na adres: [email protected]