Alternatywni śpiewacy operowi

Bejun Mehta nie jest typowym śpiewakiem operowym, nie tylko ze względu na to, że śpiewa kontra-tenorem, ale też ponieważ nie ma mocnego, dramatycznego głosu, tylko lekki i elastyczny. Jego technika jest idealna do repertuaru barokowego oraz wczesnego klasycyzmu, czyli generalnie repertuaru rzadko wykonywanego, w muzyce klasycznej to swoista alternatywa z stosunku do dominującego XIX wiecznego repertuaru. Jego ostatni album Che Puro Ciel: The Rise of Classical Opera to prawdziwa gratka, dla wielbicieli barokowej techniki wykonawczej. Tutaj jest ona zastosowana do wczesna-klasycystycznego repertuaru.

Album Che Puro Ciel jest bardzo ciekawą kolekcją bardzo mało znanych arii z przełomu baroku oraz klasycyzmu. Dyrekcji muzycznej podjął się tutaj Rene Jacobs, obecnie jeden z najwybitniejszych specjalistów od wykonawstwa muzyki dawnej. Bejun Mehta nie tylko radzi sobie rewelacyjnie z tym dość trudnym materiałem, on przywraca tym utworom życie. Jego interpretacje kompozycji Glucka, Traetta, Hassego, J.C. Bacha oraz młodego Mozarta posiadają unikalny czar. Jego koloratury są lekkie i zwiewne, natomiast same interpretacje subtelne i delikatne.

Kolejnym wykonawcą, który specjalizuje się w technice barokowej jest Simone Kermes. Wydała ona ostatnio nowy album zatytułowany Bel Canto. Na albumie tym znajdują się utwory od Monteverdiego poprzez Mozarta aż po Verdiego. Kermes swoją barokową techniką sprawia, że odkrywamy nagle inne oblicze tych utworów. Dla Kermes bel canto jest stylem zakorzenionym w baroku i tak też on brzmi w jej wykonaniu. Jej głos jest elastyczny i wprost niesłychanie ekspresyjny. W jej wykonaniu te arie są po prostu ogniste. Kermes ze swoistą brawurą wykonuje utwory na swoim najnowszym albumie Bel Canto. Dzięki oryginalności w podejściu do tego repertuaru, album ten nie jest kolejna kolekcją arii wykonywanych przez kolejna utalentowaną sopranistkę, ale pozycją wyjątkową, którą zapewne niektórzy pokochają, a inni znienawidzą.

Jacek Kornak