Listopadowe święto muzyki [Festiwal Donizettiego w Bergamo]
Festiwal Donizettiego w Bergamo odbywa się pod koniec listopada i czuje się na nim już świąteczną atmosferę. Turyści przybywają z całej Europy, aby poczuć ten wyjątkowy klimat. Tegoroczna edycja miała szczególną oprawę. Po kilkuletniej renowacji oddano do użytku Teatr Donizettiego oraz zaprezentowano trzy nowe produkcje.
„Napój miłosny” to jedna z najbardziej popularnych komedii operowych. Po prawie dwustu latach od premiery wciąż bawi publiczność swoją lekkością, naiwnością oraz wpadającymi w ucho melodiami. Nową produkcję dla Bergamo Festival przygotował Brytyjczyk Frederic. Spektakl ten jest niejako hołdem dla miasta i jego mieszkańców. Reżyser osadził akcję we współczesnym Bergamo w kawiarni naprzeciwko Teatro Donizetti. Przedstawienie wyrasta z dziecięcych fantazji o świecie. Naiwność miesza się tutaj z realizmem, co ukazuje nostalgiczną wizję świata. Bardzo uważnie orkiestrę Orchestra Gli Originali poprowadził Riccardo Frizza. Gwiazdą wieczoru był meksykański śpiewak Javier Camarena. Imponował on lśniącym, pełnym głosem w stylu wielkich tenorów z przeszłości. Świetną techniką wykazała się Caterina Sala. Jej interpretacja roli Adiny była czarująca. Brawa należą się Florianowi Sempeyowi za charyzmatyczne wykonanie partii Belcorego.
Kolejną produkcją, którą mogliśmy podziwiać w tym roku, była „Córka pułku”. Kubański reżyser Luis Ernesto Doñas przywrócił tę operę komiczną do życia. Jest to proste przedstawienie, które dzięki świetnemu aktorstwu, barwnej scenografii i interesującym pomysłom dramaturgicznym można oglądać z prawdziwa radością. Scenografia jest pełna kwiatów i kolorów. Pułk to tutaj grupa ulicznych malarzy, którzy odmieniają życie ludzi, malując kwiaty na murach. Paolo Bordogna był pełnym energii Sulpice. Niezwykłą wirtuozerię wokalną zaprezentowała Sara Blanch jako Marie. Duże wrażenie robiły też wokalne fajerwerki Johna Osborna, który wcielił się w rolę Tonia. Adriana Bignagni Lesca imponuje nie tylko unikatowym głosem o wyrazistej, ciemnej barwie, lecz także talentem aktorskim. Orchestrę Donizetti Opera pod batutą Michele Spottiego cechowało bogate i dynamiczne brzmienie.
„Medea in Corinto” Myera od strony reżyserskiej była najciekawszym przedstawieniem tegorocznego festiwalu. To dość mało znane dzieło wziął na warsztat Francesco Micheli. Reżyser ukazuje potęgę mitu poprzez ukazanie historii Medei we współczesnym kontekście. Odchodzi od sztampowych rozwiązań dramaturgicznych i przedstawia historię dwojga ludzi od momentu zakochania do rozpadu związku. Jest to emocjonalnie wciągające przedstawienie. Ze splotu fantazji, wypartych pragnień, niewypowiedzianych żalów wyłania się gorzka refleksja nad relacją dwojga ludzi. Micheli stworzył intymny spektakl, który nie pozostawia widza obojętnym. Jonathan Brandani z energią, ale zarazem z elegancją poprowadził Orchestra Donizetti Opera. W tytułowej roli wystąpiła Carmela Remigio. Imponowała pięknym głosem o bujnej palecie barw. Juan Francisco Gatell śpiewał dynamicznie i ekspresyjnie. Stworzył wokalnie i aktorsko bogatą rolę Giasonego.
