Turandot otwiera sezon w Operze Królewskiej

W tym roku melomani mogą nieco narzekać, że na otwarcie nowego sezonu w Covent Garden Opera Królewska nie przygotowała nowej produkcji. Opera zdecydowała się na wznowienie Turandota z 1984. Po obejrzeniu tego przedstawienia chyba nikt nie miał wątpliwości, że był to dobry wybór na otwarcie sezonu.

Produkcja Andreia Serbana mimo, iż ma swoje lata, wciąż wygląda świeżo i budzi podziw. Nic dziwnego, że to przedstawienie od czasów swojej premiery w 1984 objechało pół świata i było wystawiane między innymi w Los Angeles, Seulu, Tokio, Parmie, Cagliari, Lizbonie, Madrycie oraz Waszyngtonie, a w samym Londynie na stadionie Wembley. Serban po mistrzowsku kreuje w “Turandot” baśniowy dalekowschodni świat. Jego produkcja jest niezwykle muzyczna i wspaniale ilustruje to ostatnie dziecko Pucciniego. Oglądając to przedstawienie czułem się jak zahipnowtyzowany tą okrutną orientalną fantazją.

Reżyseria jest najmocniejszą stroną tego przedstawienia, ale również od strony muzycznej wypada ono bardzo dobrze. Henrik Nánási prowadził orkiestrę zdecydowanie, ale zarazem był uważny i potrafił wydobyć nie tylko orientalne elementy z muzyki Pucciniego, ale również modernistyczne wpływy, które są obecne w późnej twórczości tego kompozytora.

Spośród śpiewaków największe wrażenie zrobiła na mnie młoda Japońska sopranistka Eri Nakamura jako Liu. Nakamura była w tej roli wzruszająca, potrafiła nadać emocjonalną intensywność każdej wykonywanej frazie. Jako Turandot wystąpiła Lise Lindstrom. Ta Szwecka śpiewaczka również imponowała na scenie wyczuciem interpretacyjnym oraz techniką wokalną. Najsłabszym ogniwem okazał się Marco Berti jako Calaf. Mimo ładnego głosu, którym z lekkością operował oraz swoistemu włoskiemu zmysłowi muzycznemu, Berti śpiewał dość płasko. Zabrakło tutaj głębszej interpretacji roli, zarówno jeśli chodzi o stronę wokalną, jaki i aktorską. Berti może ma zadatki na dobrego tenora, ale na aktora z pewnościa żadnych.

Z Londynu dla Presto Jacek Kornak