LUIZA BOROWIEC: Gdyby ten tekst pojawił się w sieci, obowiązkowo trzeba by było określić na początku swój wiek. Masz skończone 18 lat? Tak? To możesz czytać dalej.

 
LUIZA BOROWIEC: Tak się składa, że stałam się ostatnio dobrze poinformowaną optymistką (jak żartobliwie definiuje się pesymistów…)
Fakt pierwszy: 80% społeczeństwa nie wie, że taki znak:  to klucz wiolinowy. Część z tych, którzy potrafią go jednak nazwać, nie ma pojęcia, do czego właściwie służy. Reszta to muzycy, muzykolodzy, bardziej zaawansowani melomani.

Joanna Freszel*: Jeśli mamy możliwość wypływu na repertuar, formę koncertu, należy się zastanowić, do kogo będzie skierowany i jaki chcemy osiągnąć efekt: czysto edukacyjny, rozrywkowy, zachęcający do muzykowania. Nie zgodzę się, że każdy „produkt” będzie pasował do wszystkich odbiorców. Sukienka uszyta na gruszkowatą figurę nie będzie pasowała do sportowego typu. Można przeprowadzić próbę mierzenia, ale efekt nie będzie dobry. Nieco podobnie jest z muzyką. Twórczość Aperghisa, Pendereckiego można zagrać każdemu, ale nie w taki sam sposób, nie w takim samym wymiarze czasu, raczej nie „z tej samej odległości”.

KINGA WOJCIECHOWSKA: Informacja pierwsza, dla tych, którzy do tej pory nie słyszeli o tej inicjatywie: w Warszawie powstała nowa instytucja kultury i jest nią Polska Opera Królewska. Będzie działała na gościnnej scenie w Teatrze Stanisławowskim w Łazienkach Królewskich, ale będzie też „teatrem w drodze”, prezentując swoje produkcje operowo-teatralne w miastach i miasteczkach, gdzie nie ma scen operowych i filharmonii, w pałacach („lekko snobistycznie”). Scena gościnna to pierwsza scena teatralna w Warszawie, miejsce w którym w czasach króla Stanisława Augusta odbywały się ważne premiery spektakli polskich i zagranicznych twórców.